Een lepel is meer dan een gebruiksvoorwerp!

Zoals beloofd een stukje over de rare gewoonte van onze miniman. Die is namelijk helemaal wild van lepels! Sinds een half jaar is hij door het dolle heen van lepels, en wil hij er steevast één of meer hebben. De commode in zijn slaapkamer lijkt hierdoor geheid op een bestekla, want voor het slapengaan kiest hij met welke lepel hij het bed gaat delen.

De collectie lepels op de commode

Hij ziet trouwens het verschil tussen lepels waarvan wij denken dat ze hetzelfde zijn. Hij doet bij ons weten niets met de lepels, behalve vasthouden. Maar hij is er wel aan gehecht, slapen zonder een lepel lukt hem niet. Ook wanneer hij op schoot kruipt om pap te drinken (jaja, hij is nog steeds fan van de fles) , wil hij een lepel in de hand hebben. Gelukkig voor hem hebben we een uitgebreide collectie lepels vergaard in de loop der jaren. Met dan aan zijn grote broer die heel moeilijk vaste voeding wilde eten, waardoor wij in een wanhopige poging dit te bewerkstelligen allemaal verschillende lepels kochten. Naast de aangekochte lepels hebben we nog reclamelepels: twee van Olvarit (eentje met een haan en eentje met een boot) en twee die we volgens mij ooit bij yoghurt kregen (eentje met teigetje en eentje met knorretje). En zo slaapt miniman dus, tut in de mond, lepel(s) in de éne hand en knuffel in de andere hand. Hij placht manlief soms over en weer te laten lopen ’s avonds, als de lepel die hij net wenst niet aanwezig is in de slaapkamer. Goed voor zijn conditie, want miniman slaapt onder de pannen op de tweede verdieping. Het is dan een harmonieus tafereel tussen vader en zoon, dat ik vertederd volg door de babyfoon. “Deze lepel?” klinkt de stem van manlief hoopvol. “Nee, andeje” klinkt miniman gedecideerd. Manlief biedt achtereenvolgens alle lepels aan die binnen zijn bereik op het kamertje liggen. Miniman komt niet met de gehoopte “ja”. Manlief begint wanhopig te klinken. Ik hoor de zucht in stilte, en moet glimlachen. Daarna hoor ik de voetstappen op de trap… Miniman heeft manlief naar beneden gestuurd, op zoek naar dé lepel. Manlief gaat recht naar de keuken, opent onze besteklade (of wat daar van overblijft) en neemt enkele lepels. Terug naar boven! Aangekomen op het kamertje toont hij de buit aan miniman, die opgelucht “danku” zegt. Ik kan me zo inbeelden hoe blij manlief is. Twee minuten later staat hij terug beneden, en vertelt dat miniman uiteindelijk toch koos voor de eerste lepel die hij aangeboden kreeg….