Waarom poetsvrouwen nooit lijken te kunnen poetsen….

Of althans, de mijne toch niet. Misschien moet ik mijnen schrijven, want we zijn niet meer aan ons proefstuk toe. De eerste poetsvrouwen deden hun intrede lang voor er kinderen waren. Toen leek 3 uur per week ons ruim voldoende om ons appartementje te poetsen. Er was geen speelgoed, geen zandbak die in schoenen mee naar binnen gesluisd werd, geen overdreven gekruimel, geen kleine speelgoedjes, geen kwijlspoor van kruipende peuters, geen afgetrokken bloemblaadjes,.. Kortom: het leven leek nog zo eenvoudig!
Maar ons stekje bleek minder evident voor poetsvrouw 1. Ah nee, die wilde geen veluxen poetsen. We zijn nooit achter de exacte reden gekomen, maar die poetste ik dan zelf. Poetsvrouw 1 kreeg last van de rug, en stopte ermee. Poetsvrouw 2 kwam, deze keer heerlijk officieel via dienstencheques. De eerste keren poetste ze ontzettend goed. Het was een revelatie om thuis te komen in een proper appartement! Ik wist niet waar ik het had! Het bestond dus wel! De euforie was van korte duur: na enkele keren begon haar poetsgenot af te zwakken, en poetste ze minder en minder goed. Al snel zou ik leren dat dat een bekend patroon zou worden: de eerste keren zou mijn huis ongelooflijk proper zijn, maar na verloop van tijd zouden ze steevast dingen “vergeten”, vroeger doorgaan, veel ziek worden en vaak afwezig zijn.
We verhuisden naar een huis (een bescheiden woning voor het geval er mensen zouden gaan twijfelen) en de poetsvrouw verhuisde mee. Toen ik zwanger (en erna met kind) thuis zat, viel het op dat ze echt slecht poetste. Een box op wielen en een wieg op wielen, en toch werd er nooit onder gepoetst… En ik? Ik durfde niets te zeggen. Ook al betaalde ik de poetsvrouw, toch had ik het lef niet om te zeggen wat ze goed of slecht deed. Poetsvrouw 2 werd ingewisseld voor poetsvrouw 3, en later 4, nog later 5, weer eens later 6,…en dat bleef maar doorgaan. Sommigen kwamen slechts één keer, anderen eigenden zich spullen van ons toe (echt waar), eentje die erg goed was verhuisde naar de andere kant van het land, nog een andere werd ontslagen door het bureau,…Het was een heel gedoe! Ik maakte dingen mee die ik niet voor mogelijk had geacht in het prepoetsvrouwtijdperk. Er werd me gevraagd een langere aftrekker (is dit het correcte Nederlandse woord wel?) te kopen, één poetsvrouw wilde dat ik het vieze water wegkapte, één poetsvrouw poetste de muren met javel (en uiteraard ging de verf er dan af), één poetsvrouw had een wel heel ziekelijk kind en kwam nooit opdagen, één poetsvrouw bracht haar kinderen mee, één poetsvrouw betrapte ik toen ze voor zichzelf een warme maaltijd stond te koken,…Mijn vertrouwen in de mensheid kreeg een serieuze deuk.
Altijd had ik wel het gevoel dat ik het zelf beter kon. Maar toch, ik had de tijd er niet voor, of wilde hem er niet voor maken. Enkele kinderen, werken, studeren,…de combinatie was niet onfeilbaar.
Tegen de buitenwereld ventileer ik af en toe over de stress die een poetsvrouw met zich meebrengt. Manlief snapt het nog steeds niet zo goed. Hij kijkt meewarig als ik de dag voor de poetsvrouw kom alles nauwgezet opruim en aan kant zet. Maar hij vindt het wel niet leuk wanneer hij dingen niet meer vindt als ze geweest is. Want ja, deze poetsvrouw ruimt ook op. Ze doet nog rare dingen. Elke week worden onze theepotten nauwgezet uitgeschrobt. Daar waar ik bij de start van onze relatie van manlief te horen kreeg dat theepotten best enkel uitgespoeld worden, schrobt deze vrouw elke week duchtig onze theepotten uit. We hebben een hele collectie theepotten overigens. Eéntje voor bij het ontbijt, die groot genoeg is om elk gezinslid te voorzien van een serieuze plas thee (losse earl grey alsjeblief). Daarnaast hebben we nog een kleintje voor als er één van ons apart zin heeft in thee. Standaard is er nog onze avondlijke theepot, voor als de kroost in bed ligt. Die is dubbelwandig, houdt de thee lekker lang warm, en is wat kleiner. Deze is overigens mijn favoriet, hoewel hij wat lekt…. Maar elke week wordt hij blinkend schoon geschrobt. Dit gaat dan wel ten koste van de bovenste rekken van de boekenkast, de vloer onder onze sofa, de onderkant van de badkraan en enkele andere plekken in ons huis. Ik probeer ze het duidelijk te maken, wat niet evident is, aangezien deze poetsvrouw enkel Kosovaars en Italiaans spreekt. En dat kan ik nu net niet… Ik heb al overwogen om Google Translate te raadplegen, maar ben wat wantrouwig. Als ik soms zie wat die maakt van eenvoudige Nederlandse zinnen in het Frans of Engels, zie ik in mijn wildste dromen de poetsvrouw mijn tuinplanten schrobben…. Nee, geen optie voor mij. In een wanhopige poging ben ik de laatste keer dat ze bij ons was onverwacht vroeger naar huis gekomen. Dat bleek een goede zet, want ze wilde net doorgaan (maar liefst 1 uur en 3 kwartier te vroeg). De theepotten stonden te blinken op het aanrecht, als bewijs dat ze geweest was… Ik heb met haar het hele huis in detail bekeken, en getoond wat ik niet goed vond (een verdwaalde tut en lepel – deze fetisj van de jongste zal ik later nog wel eens uit de doeken doen) onder het bed van de jongste, verdwaald stof op de grond, etensresten onder de tafel,…). Ik heb haar met hand en tand proberen duidelijk te maken hoe ik het wél wilde. Samen hebben we die delen van het huis die zij vergeten was gepoetst. En nu kan ik enkel maar bidden dat ze het begrepen heeft…. Zoniet zal ik toch eens een oproep moeten plaatsen of er iemand Kosovaars of Italiaans kan….