Mijn moeder

Mijn moeder is een geweldige vrouw. Ik zeg haar dat veel te weinig. Ik neem aan dat ze het wel weet, maar toch, ik ben soms wel bang dat ik het onvoldoende zeg en gezegd heb. Alleszins is het een fantastische intelligente vrouw. Ze heeft zo haar eigenaardigheden, maar ze is er wel in geslaagd om mijn 2 zussen en mij op te voeden. En uiteraard is ze nu een geweldige grootmoeder voor mijn jongens. “Opoe”, zo noemen ze haar. Het is gegroeid toen onze oudste leerde praten. Hij was een snelle vogel, en zei rond zijn 12 maanden “opoe”, een beetje een gemakkelijkheidsoplossing voor het moeilijkere “grootmoeke”. Zij vond dit zelf wel iets hebben, en het is dus “opoe” gebleven. Het vergt soms wel wat extra uitleg, maar uiteindelijk weet de omgeving wel wie opoe is.

In ieder geval, ze is dus best mee met de tijd. Maar dit weekend ontdekte ze dat ik een blog heb. Ze fronste haar wenkbrauwen, keek vragend naar manlief (die tot vandaag nog niet gelezen heeft op mijn blog) en keek terug naar mij. “Een blog? Jij?” “Ja, ik” repliceerde ik. “Haha, zozo, waarover?” Ik twijfelde even. Er is niet echt een eenduidig antwoord op deze vraag. “Staan er foto’s van de jongens op?” “Nee” zei ik haar naar waarheid, “Niet herkenbaar alleszins”. Ze fronste nog eens. Mijn blog was d’office al waardeloos om me te stoefen bij collega’s en vrienden. “Maar waarover schrijft ge dan???” Ik dacht na. “Ja, over vanalles en nog wat. Over de poetsvrouw…” “De poetsvrouw???” “Ja, onder andere” “Ah ja, OK dus”

Ze heeft niet meer naar de URL gevraagd…