Mijn hart is gebroken… Ik zit op mijn knieën in een angstvallige poging om alle stukjes terug bij elkaar te krijgen, zodat ik mijn hart kan lijmen… We hebben een hartverscheurende keuze moeten maken. Mijn moederinstinct (en uiteraard ook het vaderinstinct van manlief) zijn getest….
Pleegzorg is zwaar, dat wisten we van bij het prille begin. Maar dat het zo zwaar kon worden, wisten we niet. Mijn vertrouwen in de mensheid krijgt bij tijd en wijle een serieuze deuk. We hebben al wat gezien en al wat meegemaakt, maar soms overtreft het je stoutste verwachtingen…
We hebben nu een tof ventje erbij, een vierde tripp trapp aan de tafel voor het kleine ding. Laat ons hem voor de gemakkelijkheid “pleegje” noemen. Pleegje past perfect in ons rijtje, dat nu een vier-op-een-rijtje is. Vier toffe ventjes, die probleemloos op elkaar aansluiten. Pleegje komt niet altijd. Pleegje komt in het weekend, maar ook wel eens als mama het moeilijk heeft.
Tot een telefoontje… Of we nog plek hadden voor een pleegje… Een klein pleegje… Een vers-van-de-pers-pleegje… Mijn hart stokte in mijn keel… Een maatje 50-pleegje… Ieniemienie… Ergens in de buurt, in een ziekenhuis… Verlaten door de maatschappij. Onze maatschappij, die zoveel wetten stelt, die zoveel regels oplegt, die de pedagogische tik verafschuwt, die inspraak van kinderen vergoddelijkt. Diezelfde maatschappij laat 3 kg hoopje mens achter in een klein clean bedje… En daar was de vraag: kon er bij ons een bedje bij? Mijn hart riep “JAAAAA!!!” , dat van manlief ook. Maar het verstand was er ook. We hebben uren gepraat, vrienden geraadpleegd, de onthaalmoeder gebeld, de pleegzorgdienst nog eens gebeld, uren wakker gelegen, gehuild,… Om tot de conclusie te komen dat het nu niet “past”. Maar met die conclusie komt het schuldgevoel naar boven. We zijn misschien wel grote lafaards… Maar ergens moeten we ons rijtje beschermen. Er is te weinig tijd om nu zo’n klein pleegje te omhullen met liefde. Pleegje zou gelijk 4 dagen per week naar de opvang moeten! Pleegje zou meedraaien in een gezin waar mama niet nog heerlijk een paar maanden thuis is en kan recupereren van slaaptekort. Waar er geen omgeving is die eens bijspringt na slapeloze nachten, waar geen kraamhulp de strijk wegwerkt,… Pleegje zou meedraaien in ons systeem waar manlief de komende weken 2 keer op congres moet, waar moederlief op weekend gaat (voor een duistere politieke ambitie), waar kindjes naar de opvang of school gaan,…
Pleegje zou niet krijgen waar baby’tjes die in een maatje-1 luier passen recht op hebben. Dat ongeschreven recht op een overdreven lading moeder- en vaderliefde, het belachelijke kirren van een oma boven een wiegje, de tomeloze liefde van een boer of zus, de onverdeelde aandacht van een suikertante,… Pleegje heeft recht om een hele avond knus door te brengen op een verfrommeld hemd van een vaderfiguur. Recht op de onvoorwaardelijke liefde van een moeder, ondanks een hoop slaaptekort. Recht om uren na elkaar te huilen en toch gekoesterd te blijven. Recht op lekker warme melk. Recht op een knus bedje. Recht op een zacht muziekje. Recht op liefde, véél liefde. Recht op nestwarmte…
Lief klein pleegje… Ik hoop dat je goed terecht komt….
Altijd plaats aan tafel 
Heel mooi geschreven, en verscheurend is het inderdaad. Maar je hebt de juiste keuze gemaakt. Je biedt hulp, maar dat betekent niet dat je op alles ‘ja’ kunt zeggen. Dit zal niet de eerste, en niet de laatste keer zijn dat je zo verscheurd zal worden. Maar ik ben er zeker van dat jullie daar niet hard van zullen worden, maar zachte leenouders zullen blijven!
Ik sta ervan versteld, hoe het kan dat je zo betrokken geraakt door een verhaal… Het is zo intens…
soms moet je je verstand volgen en niet je hart!! Heel mooi geschreven trouwens!
Ik ben blij dat jullie (jij ook Sophie) op zo’n moment kunnen fungeren als klankbord… Dat maakt het maken (en verwerken!) van zulke vreselijke keuzes gemakkelijker…
mamapleeg is een goeie mama (ook papapleeg)
Ik kan het mijn ouders nog altijd niet vergeven dat wij een 4e broertje erbij krgen – pleegje zouden ze net zo behandelen als ons 3. O wat waren wij blij dat wij een Broertje erbij kregen. En trots dat wij voor Pleegje gingen zorgen “omdat zijn mama dat niet kon”.
Pleegje was 9 maand toen hij bij ons kwam, ik was 10 jaar. Pleegje bleek na verloop van tijd iets te mankeren. Pleegje weende veel. Heel veel zeiden ze. Te veel zeiden ze. Pleegje bleek uiteindelijk niet slim genoeg te zijn (voor de samenleving). Speciale dokters hebben hem onderzocht.
Onze ouders beslisten dat ze het niet zagen zitten om levenslang voor Pleegje te zorgen. Pleegje ging weg na 2.5 jaar bij ons. Naar een anderere mamapleeg en papapleeg en broertjepleeg en zusjepleeg en broertje. Die het uiteindelijk ook niet zagen zitten. En dan weer verder …
=> Wat begon als het ‘helpen van 1 kindje’ eindigt heel anders
Hoe cynisch het ook klinkt: in een CKG zijn al die dingen waar een kind gewoon recht op heeft ook niet. Al heel wat tranen voor gelaten hier…