Een ongewoon weekend

Ik heb een hobby, een passie misschien zelfs… politiek…

Het is me met de paplepel (of eigenlijk al veel vroeger, met de moederborst) ingegeven. Mijn moeder was een echte groene, van het eerste uur. Ze wist het toen nog niet echt, want ze noemde zicht niet zo, maar diep vanbinnen was ze dat wel. In ieder geval stond ze mee aan de wieg van een politieke partij in ons dorp. En daar ging ze voor. Ik maakte de vergaderingen mee als kind, maar snapte er niets van. Ik zag alleen de dag erna de lege flesjes Leffe staan in de keuken… Nog later mocht ik de boekjes vouwen en bussen…

Mijn moeder zette een stap terug, maar de partij ging heerlijk verder. En daar kwam plots het telefoontje, of ik geen zin had om eens een vergadering te volgen? Ja hoor, dat wilde ik wel. Van het één kwam het ander, en voor ik het wist stond ik op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen en werd ik verkozen. Daar zat ik dan, aan de tafel met zwaargewichten… Het was tof, en ik leerde veel bij. Maar het was ook zwaar. Ik studeerde af, werd moeder, kreeg een paar rake klappen van het leven, en zette bewust een stapje terug. Maar een jaar of 2 geleden bleek dat het politieke vuur nooit weg was geweest, een klein waakvlammetje was alompresent, en had héél weinig nodig! En hop, ik was weer vertrokken. Late vergaderingen, nog steeds met Leffe. Ik drink het nog altijd niet, en doe me tegoed aan een potje thee. Toch zijn het altijd fijne avonden, waar ik steeds vervuld van thuis kom. Ik smacht naar de informatie, en vind het oh zo boeiend.

En zo kwam het dat ik mijn kandidatuur stelde voor de Groene Academie. Het klinkt wat duister, maar dat is het allerminst. Ik heb boeiende lezingen gevolgd en deelgenomen an verhitte discussies. Dit weekend was de klap op de vuurpijl: een weekendje weg. Dat was lang geleden, toch zeker onder zulke vorm. Dus ik vertrok met een klein koffertje richting Oostkamp. De kenners onder jullie zullen mijn bestemming al wel raden: ’t Roodhof. Ik liet kinderen en echtgenoot achter met toch wel een onbestemd gevoel… De laatste keer dat ik niet thuis sliep was de nacht na de bevalling van de jongste… Niet dat ik een moederkloek ben, maar toch, het voelde raar aan. De jongens zwaaiden me enthousiast uit. Ik hoorde nog flarden van hun vragen aan vaderlief, over chips en bij hem in bed slapen….

En dan mijn bed, dat ik letterlijk vond tussen 2 koeien, op een weggetje dat me deed denken aan de Witte van Zichem… Opgelucht dat ik er was, maar wat ongerust over het verloop van het weekend. Onterecht, bleek later. Hoewel de bediening de eerste avond zorgde voor hilarische momenten, voelde ik me er al snel thuis. De uren en dagen vlogen voorbij, en ik kreeg telkens meer info te verwerken. De nacht was kort maar gezellig, met dank aan mijn 2 kamergenotes.

De thuiskomst was warm, 3 enthousiaste kereltjes rond mijn nek! Met mondjesmaat krijg ik te horen hoe hun weekend was… Later dan gewoonlijk in bed, heel lang in pyama rondgelopen, voor televisie gegeten,… Vaderlief heeft gescoord! Moederlief mag rustig nog eens weg :-).