Afgelopen vrijdag zat er een briefje in de boekentas van midiman: of er ouders waren die het medisch onderzoek van hun kleuter wilden bijwonen aanstaande dinsdag?
Ik twijfelde: midiman heeft een ernstige allergie die toch behoorlijk ingrijpend is… Na overleg met juf was het onduidelijk wat het beste leek. Meegaan had het voordeel dat ik tekst en uitleg kon geven, maar het nadeel dat midiman aan mijn rok zou hangen en niets zou zeggen. Midiman wilde zelf wel héél graag dat moederlief mee ging naar school. Zo gezegd, zo gedaan. Vanochtend stond ik dus mee op de speelplaats te wachten toen de bel ging. Midiman vond het wel stoer, zo zijn moeder erbij (over 10 jaar wordt mijn aanwezigheid totaal anders gepercipieerd, dus ik geniet van de coole status). Twintig kinderhoofdjes draaiden in mijn richting. Met de seconde kreeg ik meer bewondering voor juf. Zoveel kleuters naar binnen krijgen bleek geen sinecure. Er stonden 2 “verkeerde” kinderen mee in de rij… “Juf X, zijn die pagadders van u?” “Nee, van juf Y” Ik slikte eens… Ik prees mezelf gelukkig dat ik zelf les geef in het hoger onderwijs. Allemaal binnen, maar kleuter 1 had een tekening gemaakt voor kleuter 2, maar die ging er volgens de creator niet respectvol genoeg mee om “Juuuuuffffff!!!”
Na 10 minuten had juf alle kleuters de juiste klas ingeloodst. Ik bleef verstandig (en overigens heerlijk rustig) wachten op het bankje in de speelzaal. Zoonlief luisterde precies netjes naar zijn juf. Nu, hij aanbidt haar (terecht)!
Daarna kwam de verpleegster! Drie kleine kleutertjes zaten niet op een hek, maar mochten mee voor het onderzoek, alsook mama. Daar gingen we, de speelplaats over, de trappen op, naar het geïmproviseerde paramedische kabinet. Al snel viel mijn oog op de prenten aan de muur, en kwam ik tot de ontdekking dat dit niet anders kon dan de klas van katholieke godsdienst te zijn. Aangezien ik daar anders nooit kom, blijft het een wilde gok. Midiman moest zijn schoenen uitdoen. Kon hij dit al mama? Ik keek meewarig…. Daarna de oogtest. Het was een afgeslankte versie van die voor volwassenen. Weg met het aanduiden van de opening (naar boven, opzij of beneden): deze kleuters kregen heuse letters voorgeschoteld! Midiman moest de overeenkomstige letter (netjes geplakt op een ijsstokje) in de lucht steken. Dat lukte aardig! Daarna de gehoortest. Die was nog zoals “in mijn tijd”: hoofdtelefoon op, en wijzen naar het oor waar het piepte. Gelukkig was het zo gepiept :-).
Daarna meten en wegen. Midiman blijkt netjes in verhouding te zijn. Daarna bij de dokter. “Ah, is de mama erbij?” “Euh, ja” “Ga maar zitten hé” Daar zaten we samenzweerderig naast elkaar, in afwachting van wat er ging gebeuren. Midiman keek eens steels naar mij, en glimlachte. Hij was toch blij dat ik erbij was. Zijn tekening van een kindje (blijkbaar had hij zelfs voorbereidend werk moeten verrichten) werd beoordeeld. Kindje had gelukkig alle noodzakelijke lichaamsdelen gekregen! Daarna kreeg midiman vraagjes voorgeschoteld: Welke kleur heeft sneeuw? Welke kleur heeft gras? Hoeveel jaar ben je? Lust je groentjes? Midiman beantwoordde alles naar waarheid. Bij de groentjes zei hij vrolijk dat hij verzot was op komkommer en tomaat. “Serieus?” controleerde dokter bij mij. “Euh, ja” repliceerde ik. Daarna moest hij zjin telcapaciteiten tonen. Nog wat later mocht hij zich verder uitkleden, en werd hij lichamelijk beoordeeld. Het is dus waar wat de jongens uit mijn klas vroeger vertelden: ze gluren in je onderbroek! Blij toe dat mijn midiman eerst aan de beurt was, want dokter was grondig en een lavabo was afwezig :-).
Nog wat later volgden de kunstjes, waarbij midiman moest springen, huppelen, hinkelen, rennen,…
Goedgekeurd kleedde hij zichzelf terug aan, liep naar de deur, nam mijn hand vast, en zei gedecideerd “Rare dokter hé”. Wat heeft zoonlief véél inzicht!
Altijd plaats aan tafel 