Alles voor de kinderen?

Voor ik kinderen had, wist ik vooral zeker hoe ik het NIET zou aanpakken. Ik had het arrogante idee dat ik het beter zou kunnen dan zoveel andere ouders in mijn omgeving. Ik zou mijn kinderen een TV-arm bestaan geven, zonder Teletubbies, zonder die belachelijke hond die alles altijd fout zegt, zonder dat ventje met salopet en gele hoed (“Kunnen wij het maken?”), zonder speelgoed dat lawaai kan maken,… Nee, ik zag het totaal anders… Ik zou mijn toekomstige kinderen enkel houten ecologisch verantwoord speelgoed geven, naar Panorama laten kijken, klassieke muziek laten beluisteren, geen snoepgoed geven, netjes alsjeblief en dankjewel leren zeggen,… Ik zou ze opvoeden tot gelukkige en verantwoorde volwassenen…

Ware het niet dat… Ware het niet dat de realiteit anders bleek te zijn. Het TV-arm bestaan werd afgevoerd toen maximan 10 maanden oud was en manlief terugkeerde van de supermarkt met een DVD van Baby Einstein (ja, op zich hadden we toch nog nobele ideeën :-)). Maximan was helemaal weg van de DVD! Al gauw volgde een tweede en derde DVD, en vonden nog andere DVD’s de weg naar onze DVD-speler… Eentje van een tante, eentje waar een neefje niet meer naar keek,… De collectie groeide stilaan… Principe 1 ging overboord! Het houten verantwoorde speelgoed was ook een kortdurende illusie! Blijkbaar maken grootouders/meters/peters er een sport van om schreeuwlelijk en lawaaierig speelgoed te geven, bij voorkeur zonder volumeknop en zonder aan/uitknop. Bij mensen met kinderen nam ik vanaf dan steevast wraak en kocht ik even walgelijk speelgoed voor hun kinderen wanneer de gelegenheid zich voordeed.

Stilaan sneuvelden er meer en meer principes… Op dit moment is het zover gekomen dat we een uitgebreide DVD-collectie hebben, met zelfs 2 DVD’s van de Teletubbies. En ja hoor, ik roep enthousiast mee met miniman wanneer het zonnetje opkomt, en ik gok mee bij wie het filmpje zal verschijnen, zelfs al is het de twintigste keer dat ik de film meevolg. Want ja, mijn vrolijke tweevoeters houden net zoveel van herhaling als alle andere kinderen in mijn omgeving. Ook Studio 100 is langs de achterdeur binnengeglipt, hoewel dat harige monster (gelukkig maar!) niet geliefd is bij mijn 3 zonen. Enkel Megamindy is erg in trek! Nu, daar kan zelfs manlief nog wel eens begerig naar kijken, want zeg nu zelf, er zijn lelijkere vrouwen dan Free/Mieke. We hebben nog veel andere dingen: herrie-makende gitaren, helse brandweerwagens (niet in hout, maar van plastic), auto’s van Playmobil,…

Eén van de ergere dingen is zelfs dat ik één keer per jaar mezelf opoffer en met mijn kroost naar de kermis trek! Ongelooflijk maar waar! Ik! Op de kermis! En eigenlijk geniet ik er zelfs van. Niet van de vreselijke muziek of de misselijkmakende geur van slechtgebakken frieten, maar van de vrolijke snoetjes wanneer ze op de molen gaan, van hun enthousiasme wanneer ze mogen vissen, van het meewiebelen op de muziek,… Maar vooral van de tevreden slapende kopjes in bed ’s avonds!

Maar de grootste bekentenis moet nog komen. Ik beken, ik heb gezondigd tegen het vreselijkste der vreselijksten…. Ik ben gisterenmiddag met miniman en midiman weg geweest. Met de fiets, om het toch een beetje goed te praten… We zijn naar onze buurgemeente gegaan, en we zijn gaan kijken naar, ongelooflijk maar waar, de carnavalstoet. Ik, de principiële moeder, die zich niet zou laten vangen door die commerciële rotzooi. Ik stond er, met midiman verkleed als Spiderman, en miniman met fonkelende oogjes. Ze bekeken elke praalwagen met het nodige enthousiasme. Na een tijdje kregen ze door dat er ook vanalles te halen viel, en graaiden ze vrolijk naar alles wat er hun richting uit gegeooid werd. En dat was veel! Van snoepgoed, tot knuffels, tot papieren zakdoekjes tot zelfs blokfluiten!

Na de laatste praalwagen kwam de klap op de vuurpijl voor de zonen: een ziekenwagen, een politiewagen én een poetswagen! Met de buit in de fietstas, miniman voorop, midiman achterop en ik in het midden (sturend en trappend, mijn mannen zijn voorlopig niet hoffelijk) maakten we ons op voor de terugweg. Midiman hield in zijn éne hand een snoepje en in zijn andere hand een panfluit. Miniman hield een lolly en het stuur vast. Terwijl we weg van het lawaai fietsen, verzuchtte miniman “Morgen weer stoet?”

Nee lieve kerel, morgen niet. Ik ben er voor minstens één jaar vanaf, en daar ben ik niet rouwig om. Dat durf ik hem niet zeggen, het zou zijn tere kinderhart breken. Ik maak misbruik van zijn tijdsbesef dat nog niet op punt staat: “volgende keer jongen, dan gaan we terug kijken”.

Alles voor de kinderen!