Jongensmama

Ik wist al heel vroeg dat ik kinderen wilde. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik er ooit aan gedacht heb om geen kinderen te “krijgen”. Pas later zou ik beseffen dat het erg naïef van me was om te denken dat je kinderen zomaar überhaupt kan krijgen… Maar dat is nu niet aan de orde, ze zijn er ondertussen wel :-).

Allezins wilde ik dus zeker kinderen. En daar was manlief in the picture: de ideale man om kinderen mee te krijgen. Hij leest tot nader order niet op mijn blog (en ik kan me niet inbeelden dat hij via google de juiste trefwoorden zou gokken om erop te geraken) dus ik kan best in vertrouwen schrijven waarom hij zo ideaal was. Om te beginnen heeft hij prachtige donkerbruine ogen, zo van die kooltjes, waar je amper de pupil kan onderscheiden… Ik kon er alleszins echt in verdrinken. Daarnaast heeft hij een goede portie humor, en is hij (in mijn perceptie althans) heel intelligent. Dat leken mij in combinatie met mijn chromosaal materiaal toch behoorlijke kwaliteiten om tot een perfecte genencombinatie te komen.

Toen hét moment gekomen was om “er” aan te beginnen, droomde ik wel eens van hoe het zou zijn. Ik wist toen 1000% zeker dat ik een dochter wilde. Als het kon als eerste kind, want dan was de stress eraf voor de volgende kinderen (want ah ja, dat wist ik ook zeker, ik wilde er meer dan 1!). Een positieve zwangerschapstest volgde… We beslisten om het geslacht niet te vragen aan de gyn… Maar er werd anders over beslist: bij de echo op 23 weken zag ik overduidelijk dat er een zoon zou komen… We hadden één echo op video, en dat was nét die. Thuis nog eens gekeken, en ja, er waren duidelijk tekens van het ontluiken van de mannelijkheid in mij. OK… Daar moest ik aan wennen. Effe slikken.. tot ik diezelfde avond manlief betrapte voor de spiegel in de badkamer (badkamer klinkt bijzonder hoogdravend voor wat toen onze badkamer was, ze was zo klein dat je een bad nam onder een schuine kant, en je verplicht was op de WC te zitten tijdens het tanden poetsen). Maar daar stond manlief, voor de spiegel in de badkamer… Hij keek naar zichzelf (jaja, hij had door waarvoor het diende :-)) en sprak tegen zichzelf “Ik krijg een zoon!”. Ik slikte nog eens deze keer, maar van pure ontroering. Manlief was ontzettend blij met de komst van een klein ikje…

Zo geschiedde de komst van maximan. Maximan werd mits de nodige omzwervingen gevolgd door midiman, waarvan we al tijdens de zwangerschap wisten dat het een jongen zou worden. Na veel verdriet en overpeinzingen volgde alsnog miniman, die van onbestemd geslacht was tot het moment van de bevalling. We hadden niets voorbereid voor een meisje, afgezien van het feit dat we ook een meisjesnaam hadden. We hadden een geboortelijst, maar daar stond enkel uniseks kleding op. De winkel had ons aangemaand om het geslacht te vragen en aan hen te bezorgen in een gesloten omslag, maar dat vond ik net één brug te ver. Niemand had dat recht volgens ons! Kleertjes konden nog altijd achteraf bij op de lijst gezet worden.

Het moment was aangebroken… De dag van de waarheid was er: zouden de jongens een broertje of een zusje krijgen? In het heetst van de strijd was het het minst van mijn zorgen. Ik leunde tegen mijn infuusstaander, wiebelde op de rand van mijn bed, hobbelde naar de WC, kreunde de pijn weg en keek bij elk onderzoek hoopvol naar de vroedvrouw. Manlief zei rustig dat hij het zo intiem vond, een bevalling. Dat hij alleen daarvoor nog wel een kind wilde krijgen. Voor hem was het lekker rustig: een dagje niets doen, eten voorgeschoteld krijgen, de krant lezen, iets drinken,… Achteraf bekeken heeft hij overschot van gelijk, maar toen vond ik zijn uitspraak beneden alle peil! Uiteindelijk belandde ik op de verlostafel en mocht ik persen. Ik was er niet mee bezig of de oorzaak van alle pijn nu een jongen of een meisje zou zijn, nee, ik perste met volle kracht. Tot de gyn zei “Ik zie ze al”. Manlief keek me aan. Zouden we een meisje krijgen? Zou ze zich versproken hebben? De gyn werd zich bewust van wat ze net had gezegd, en lachte breed. Ik perste moedig verder en daar werd een klein mensje geboren, met 10 vingertjes en 10 teentjes, een lief knap kopje en een piemeltje… Ze? Wie zag de gyn dan wel? Manlief checkte af. Gyn lachte opnieuw. “Ik bedoelde dat ik de haartjes zag”.

Ik, de moeder die altijd had gesmacht naar een dochter, zat er met haar derde zoon. En het kon me geen ballen schelen (geweldige woordkeuze, al zeg ik het zelf). Ik was apetrots op al mijn mannen!

Nu bedenk ik soms wel eens dat het wel jammer is dat ik nooit een dochter zal hebben. Ik zal schoondochters krijgen, en met een beetje geluk ook een schoonzoon. Maar dat laatste is niet zeker. Ik moet me ervoor behoeden om geen bemoeizuchtige vervelende beterwetende schoonmoeder te worden. Populaire babyfora staan vol met ellendige verhalen over onmenselijke schoonmoeders. Ik krijg dan altijd een beklemmend gevoel…

Maar langs de andere kant bouw ik enthousiast mee huizen van Lego, ben ik expert wat betreft Bakugans, leer ik de jongens fietsen en leer ik hen hoe de vrouw in elkaar zit. Manlief leert ze koken en brood pakken, want het traditionele rollenpatroon is hier ver zoek.

Geen dochter dus… En elke vriendin die een dochter krijgt zal het geweten hebben, want ik kom elke keer opnieuw af met roze :-).