Kinderen krijgen maakt je kwetsbaar. Er is plots een klein hulpeloos wezen dat erop rekent dat jij onvoorwaardelijk voor hem zal gaan zorgen. Het is een ongeschreven wet dat elk kind recht heeft op onvoorwaardelijke en onuitputtelijke liefde. De liefde voor een kind is uniek, en het is vooral moeilijk onder woorden te brengen. Het zit plots overal, die moederliefde. Je kan het niet loslaten, en je kan niet doen alsof het er niet is, hoe graag je dat soms wilt. Van zodra je moeder wordt, is de moederrol nooit ver weg, en primeert de zorg om het kind. Het valt gewoonweg niet te beschrijven… Je wereldbeeld verandert ook: plots liggen prioriteiten anders, en ga je emotioneler reageren. Je huilt mee met Bambi en ET, maar het gaat nog verder. Bij elk moment dat op één of andere manier emotioneel zou kunnen zijn, moet ik me steeds weer voorzien van Kleenex. En dat kan heel erg ver gaan! Gaat er een klas op uitstap en wordt de bus ’s ochtends uitgewaaid? Deze moeder staat te huilen, zelfs al blijven haar kinderen gewoon op school. Trouwt er iemand? Ik deel mee in de tranen, ongeacht wie er trouwt. Je wordt plots emotioneel om bizarre dingen. Ik zie het ook bij manlief, dus het is niet iets typisch vrouwelijks.
Voor de rest is er ook die overlevingsdrang: je wilt je kind zo goed mogelijk behoeden voor al het slechte in de wereld. Hoe nieuwsgierig ik tijdens de zwangerschap ook wasn het ergste kwam pas toen maximan eruit was. Plots moest ik hem beschermen tegen vanalles en nog wat! De verantwoordelijkheid viel me initieel best zwaar: hij was van mij en ik moest en zou het goed doen. Al doende leerde ik dat wat. Maar ik herinner me nog levendig de eerste opvangdag, de eerste schooldag, de eerste keer een babysit, de eerste keer op schoolreis,… Van bij het prille begin start een nieuw proces: het grote loslaten. En daar moet ik nog volleerd in worden.
Met 2 andere kinderen erbij, probeer ik mijn moederliefde te verdelen over alle kinderen. Maar toch is maximan nét iets unieker dan de andere jongens, en dat vertel ik hem ook. Maximan heeft me moeder gemaakt. Hij is mijn oudste, en voor hem was ik gewoon ik. Bij zijn geboorte werd ik moeder, een bijzondere rol die ik erg graag op me wilde nemen. Toen midiman geboren werd, was ik al moeder, ik kreeg er “gewoon” een kind bij (en ook dat krijgen is in ons geval behoorlijk relatief).
Gewoon maar om te zeggen: het oudste kind maakt je ouder, de volgende kinderen verrijken enkel je leven nog!
Altijd plaats aan tafel 
Ola, en wij hebben er maar eentje. Dan zijn wij gewoon “ouder” 🙂