Pleegzorg heeft 2 kanten

Pleegzorg heeft 2 kanten… Een heel duistere, vervelende kant en een fijne kant.

De duistere kant ligt altijd op de loer. Hij valt je aan op het moment waarop je het het minst verwacht. Pleegzorg is een roofdier, dat pleegouders treft in hun zwakste moment.

Het uit zich in kleine dingen. Maar die hele kleine dingen zijn soms ongelooflijk moeilijk. Pleegouders hebben veel plichten, maar weinig rechten. Je mag voor het kind van een ander zorgen, maar daar stopt het ook. Je mag geen enkele beslissing nemen zonder dat de ouders ermee akkoord gaan. En soms is er een groot probleem… Maar let op, dat is nooit tussen kantooruren. Pleegzorgproblemen doen zich altijd voor tijdens weekends, of ’s avonds. Of nog beter, bij voorkeur op vrijdagavond, zodat er nog 60 lange uren zijn tot wanneer je iemand kan bereiken. Want de dienst voor pleegzorg rekent erop dat pleegouders 24/24 bereikbaar en beschikbaar zijn, maar ze zijn zelf enkel bereikbaar tijdens kantooruren. Is er buiten de kantooruren een problemen (en reken ook de lange lunchpauze mee!) dan sta je er alleen voor. Je hebt dan weinig opties…  Je krijgt een mooi boekje waarin alles netjes staat uitgelegd, maar nét jouw probleem staat er niet in… En daar sta je dan, ’s avonds laat (wéér die vrijdag) of in het holst van de nacht… Herman Van Veen zingt het zo mooi: “We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan!”. En zo is het ook! Daar staan we dan, met pleegje in ons hart (soms al op de arm). We proberen altijd de kaart van pleegje te trekken, maar moeten de band met mama en papa wel koesteren…

Sommige dingen kunnen wel overdag, tijdens kantooruren. Alleen is het als pleegouders soms moeilijk in combinatie met het werk. Want dan kan papa op bezoek komen, of wilt oma pleegje zien in het bezoekerscentrum. Of moet pleegje naar de dokter, een afspraak die iemand anders maakte in de tijd dat pleegje bij jou is. Handig hoor…

Pleegzorg is papierwerk, milieu-activisten zouden er een vette kluif aan hebben. Hele bomen gaan er hier door, elke plaatsing opnieuw. Bewijs van goed gedrag en zeden, elke keer opnieuw. De plaatselijke wijkagent lacht al vriendelijk als hij ons ziet verschijnen. “Wat ist, hedder weer een nief?” Ik knik dan een beetje schaapachtig. Gelukkig zijn ze dan zo vriendelijk om het attest te laten afleveren door de bode. Scheelt weer een ommetje naar daar. Doktersattesten, nog zoiets. We moeten elke keer opnieuw bewijzen dat alle gezinsleden gezond zijn! Maar zelf weten we niets over pleegjes, meestal weten we zelfs de kleur niet :-). Niet dat het er toe doet, we zijn op alles voorbereid. Maar toch, toen huidig pleegje de eerste keer kwam, hadden we alleen een voornaam…  Elke maand moeten we ook een blad invullen, waarop dan staat welke nachten pleegje bij ons sliep. Op basis daarvan krijgen we een vergoeding. Een dagvergoeding voor een overnachting: dat moet uitgevonden zijn door pleegzorg :-)!

 

Gelukkig heeft pleegzorg ook een heldere, zonnige kant, en zijn er prachtige momenten. Zoals vrijdag, toen pleegje zijn eerste stapjes zette bij ons. Zo trots dat we waren! Wij stonden er als pleegouders met tranen in de ogen! Het is ook wel wat, de verantwoordelijkheid hebben over het kind van een ander. Onze eigen jongens lijken het trouwens maar normaal te vinden, die pleegjes in huis. Maximan vertrouwde me onlangs toe dat hij ervan geniet. Miniman leent zijn knuffel met liefde uit aan pleegje, en midiman poetst vieze snottebellen af. Pleegzorg leidt soms tot grappige taferelen. Dan sta ik in de supermarkt, en krijg ik cadeautjes mee voor kinderen (je kent het wel, een ballon, of een snoepje dat gaat vervallen) en vraagt de kassierster hoeveel kinderen ik heb. “Drie” zeg ik stellig, om mezelf te corrigeren: “Ah nee, vandaag toch vier!”. Ik zie ze fronsen, en denken dat ik gek ben, of op zijn minst heel hebberig!

Pleegjes hebben is raar. Pleegjes groeien niet in mijn buik, en we wachtten er geen 9 maanden op. Maar toch komt er liefde, die eigenlijk toch hetzelfde lijkt als moederliefde. Ik merk het aan manlief, die met pleegje door de woonkamer danst terwijl hij met veel liefde vals zingt en uit de maat danst. En pleegje gibbert dan even hard als onze biootjes deden. Ik merk het ook bij mezelf, wanneer ik ’s avonds voor het slapengaan ook halt hou bij pleegjes kamer, en ontroerd naar hem kijk…

Pleegzorg heeft 2 kanten, maar het is hoe dan ook een verrijking!