Af en toe heb ik het probleem dat ik mijn handtas niet meer toekrijg. Op zulke momenten is het tijd om er weer eens grote kuis in te houden. En zo kwam het dat ik dit weekend de inhoud van mijn handtas op tafel kieperde, en een selectie maakte van wat er nu noodzakelijk was en wat niet.
Telkens weer verbaast het me wat er in de loop der dagen in mijn handtas sukkelt. Dan vraag ik me af hoe die dingen erin zijn geraakt, en of het bij andere vrouwen soms ook zo’n chaos is. Alleszins was de buit dit weekend weer allerminst traditioneel. Ik trof er namelijk een kleine kruisschroevendraaier aan. Ik kan me amper voorstellen dat dit een klassiek attribuut is in een vrouwenhandtas (of een mannenhandtas, manlief is een exemplaar met handtas, maar ik denk niet dat er bij hem een schroevendraaier valt te spotten). Ik bedenk dat die afkomstig is van miniman. Naast een obsessie voor lepels (herinnert u zich het nog?) heeft hij ook een obessie voor gereedschap. Deze schroevendraaier is eens meegegaan naar de onthaalmoeder, en erna in mijn handtas terecht gekomen.
Er bevinden zich ook banale, doordeweekse items in mijn handtas, die waarschijnlijk herkenbaar zijn voor ieder onder u. Dan doel ik op verfrommelde rekeningen van de supermarkt, enkele tampons, een balpen en een portefeuille. Dat lijkt me een normale inhoud. Daarnaast tref ik nog 2 pakjes papieren zakdoeken aan (met reclame opgeplakt, een stuk van de buit van de carnavalstoet enkele weken terug), een speentje van miniman (overigens niet direct voor consumptie vatbaar gezien het zand dat eraan kleeft), een halve rijstwafel (ook een restant van miniman?), en een paar kindersokken. Over die sokken moet ik even nadenken… Miniman en midiman zijn afgelopen weekend naar een verjaardagsfeestje geweest, op een zonovergoten dag. Ik neem aan dat ze er blootvoets hebben rondgelopen, en erna blootvoets in de fietskar zijn gestapt. Moeder de vrouw ontdekte op de pelouse nog een paar sokken die bekend waren, en die zijn zo in de handtas beland.
Mijn sleutelbos, uiteraard! Met sleutelhanger (met een fotootje van miniman in de draagzak, zo ontzettend schattig!) en sleutels (hum). De sleutel van de voordeur (volledig buiten gebruik) en de sleutel van de garagedeur. We komen steeds langs de garage binnen, dat is zo handig. Onze gang is eigenlijk te klein voor ons gezin. In de garage is er plaats voor een schoenenrek, de buggy of de fietsen, en de jassen. Vrienden en familie weten dat ze bij ons langs achter worden ontvangen ;-). De sleutel van de auto van manlief, door mij oneerbiedig “de koekentrommel” genoemd. Zijn auto is klein, om de milieu-impact van een tweede wagen te beperken. Klein, maar wel functioneel. De kinderen passen er allemaal net in, en manlief geraakt op elke bestemming. De sleutel van de dakkoffer. Misschien gek om die een gans jaar aan de sleutelbos te hangen, maar ach, dan geraak ik hem zeker niet kwijt tegen (en tijdens!) de vakantie. Als laatste hangt er een prachtig zakje aan, waar mijn autosleutel (een kaart) en enkele stukken van 2 euro inzitten. Ik rijd met de gezinswagen, aangezien ik meestal alle kinderen vervoer, de boodschappen doe en de buggy nodig heb (die ik dus nooit hoef op te plooien aangezien ik hem er gewoon inrijd, en bijgevolg dus ook niet kan opplooien…). De stukken van 2 euro dienen niet om uit te geven. Die worden momenteel gespaard voor nichtje, voor één of andere actie. Maar als ik ze in mijn portefeuille steek, geef ik ze geheid uit.
Last but not least zit er een epipen in mijn handtas. Voor de leken onder u, dit is een kant-en-klare adrenalinespuit. Midiman heeft een heel erge pinda-allergie die in no time kan leiden tot een anafylactische shock, een vies beest dat fataal kan aflopen. Om die reden moet er waar midiman gaat ook een epipen zijn, om de shock tegen te gaan… De spuit zit er dus constant in, klaar voor gebruik. Af en toe komt de spuit eruit, om eens te checken of de inhoud nog goed is, of om vervangen te worden door een variant waarvan de houdbaarheidsdatum nog niet verstreken is. Ik hoop vooral dat de epipen er nooit uitmoet voor het doel waarvoor hij erin zit…
Altijd plaats aan tafel 