Buitenspeeldag

Vandaag was buitenspeeldag. Tijd voor springkastelen, zonnige gezichtjes en lekker babbelen!

De jongens waren ongeduldig, ze konden er niet snel genoeg bij zijn. De fietskar werd ruim op voorhand ingeladen voor een zomerse uitstap: picknickdeken (echt Héma, maar vooral oerdegelijke Hollandse glorie), drinkbussen, pot druifjes (pitloos, anders wordt het een gedoe met miniman), cake (volgens het aloude Hertarecept), doos zakdoekjes (te gebruiken voor nagenoeg alles), scherp mesje en luiertas.

Om 13.45 was er geen houden meer aan. Miniman was net uit bed, en het kon niet snel genoeg gaan! Iedereen vestje aan, miniman en midiman in de kar, maximan op zijn eigen fiets. Daar gingen we, kar en tassen vol. We waren bij de eersten op het terrein, en konden een strategisch plekje zoeken. Ik liep onelegant in gemakkelijke broek blootsvoets achter de kar, met 3 loslopende jongens rond mij. Eerste ontmoeting: een student… OK dus… Die weet morgen weer wat te vertellen in de les :-). We vonden een plekje, erg centraal bij toiletten, en tussen alle springkastelen. Maximan was gelijk weg, midiman en miniman keken de kat uit de boom en de cake uit de tas. Die hadden ze natuurlijk in de tas zien verdwijnen… Eerst paaien met druifjes, en een SMS’je sturen naar 2 bevriende mama’s. Uiteindelijk zat ik er niet lang zonder babbel, want er waren veel andere mama’s.

Een half uur later zat de sfeer erin, en arriveerden de mama’s waarmee ik had afgesproken. Cake werd aangesneden, cava werd opengedaan, plastic glaasjes (heerlijk onecologisch) bovengehaald. Kinderen aan de oasis, mama’s aan de drank. De fles cava was snel leeg (ah ja, we deelden met de rest) maar geen nood, vriendin 2 had onderaan in de tas nog een fles witte wijn. Het leek een decadent feestje… Ondertussen werd miniman teruggebracht door iemand van de begeleiding. Was ik hem kwijt geweest? Hu? Tja, die iemand bleek mijn student… Vijf minuten later bracht er weer iemand miniman terug… Dit kon niet meer kloppen… Ik hield ventje in het oog… Hij dribbelde wat rond, en ging dan huppelend naar begeleiding met oranje shirt aan. Ah, zo deed hij dat dan. Deze jongen vroeg blijkbaar of hij wist waar mama was. Miniman wees enthousiast in onze richting. En zo geschiedde: miniman kwam weer hand in hand met begeleiding onze richting uit :-). Ik heb dan maar even rechtgezet dat ik geen ontaarde moeder was!

Om 16.00 zat het erop. De lucht werd uit de kastelen gelaten… De laatste lekjes wijn verdwenen, de kruimels werden van de deken geklopt, de kar werd ingeladen. Daar gingen we terug, ik trotseerde de wind, maar was vooral trots op mijn geweldige kroost!