Er is een tijd voor alles

Miniman bepaalt als levensgenieter het ritme van de dingen. Dat deed hij al als baby, en dat zal hij blijven doen. Hij is betoverd met een fantatische onbevangenheid en charmeert iedereen ermee.

Gisterenochtend, in alle drukte, want we waren al veel te laat voor een decadent uitje, besliste hij met midiman (“Ga nou snel plassen voor we doorgaan!!!” Elke ouder kent deze uitspraak wel :-)) mee naar de WC te gaan. Hij moest namelijk ook. “Moeke, pamper uitdoen?” Ik zuchtte, maar wilde dit gebaar van groter worden niet in de kiem smoren. Tussen het bij elkaar sprokkelen van de spullen ontdeed ik hem van pamper en deed zijn body (rompertje voor de Nederlanders onder ons) omhoog. En ja, een plas in en naast de pot. Naast was vooral omdat hij toch wat mollig is, en zijn kleine piemelte een beetje “verdwijnt” daardoor. We namen uitgebreid tijd om de plas te bewonderen, en gingen over tot de orde van de dag.

Vanmiddag herhaalde het tafereel zich, hij wilde terug op de pot. Maar er kwam niets… Ik stelde voor een onderbroekje aan te doen. Hij was enthousiast. Daar gingen we, en ik bedacht dat ik net tijdens zijn middagdut de woonkamer gedweild had… Hij was schattig, zo met zijn boxershortje… Gelijk ging de rest van zijn kleding uit, want hij wilde het allure van een zwembroek naar voor brengen.

 

 

 

 

 

 

Plots riep hij “oeioei, een zee!” Ik keek, en zag een minibeekje. Hup, daar ging de dweil. Miniman vond het wel boeiend, en vroeg een nieuw broekje. Ik nam gelijk een stapel mee naar beneden, dat bespaarde mij wat tripjes naar de tweede verdieping.

Miniman ging verder spelen, ik ging over tot de orde van de dag.

“Oh, mijn piemel druppelt moeke..” Ik keek op, en voor ik kon reageren spurtte hij richting pot, strategisch opgesteld naast de koelkast. Hij stond te twijfelen, want die broek omlaag doen was wat raar. Dat deed die nooit met een luier…. Ik hielp hem, en hij ging zitten op de pot… En hup, daar was de rest van de vijver, netjes in (en we vergeten voor de gemakkelijkheid dat er weer wat naast was :-)) de pot. Hij huppelde van de pot, terwijl we applaudisseerden om zoveel kinderlijk enthousiasme. “Voila, ik kan het!” Hij stelde het heel eenvoudig, maar hij had wel gelijk, daar gingen we…

Manlief keek me aan, en ik keek terug. Vertederd, en ook geëmotioneerd. Hij wordt zo groot, onze lieve kleine hummel…