Waarom pleegzorg?

Als mensen horen dat we “aan pleegzorg doen” krijgen we een breed gamma aan reacties te horen, gaande van “Goed zot” over “Dapper” (misschien ook een variant van “Goed zot”?) tot “Knap”.

Reacties komen ook vaak voort uit onwetendheid. Mensen weten niet steeds wat pleegzorg inhoudt, of hebben geen notie van de verschillende manieren die er zijn. Het kan gaan van een ondersteunende functie, tot vakantie-opvang, crisisopvang, weekendopvang, kortdurende opvang, langdurende opvang,… Er zijn zoveel soorten en zoveel verschillende regelingen waar we zelf nog compleet geen weet van hebben.

Ons huidig pleegje is bij ons in weekendopvang. Dat houdt in dat hij normaal gezien 1 weekend op 2 bij ons logeert van vrijdagmiddag tot zondagavond. Tijdens vakantieperiodes komt hij langer en als mama het nodig heeft, blijft hij ook wat langer.  Alsof er nog niet genoeg papieren in te vullen zijn, moet er een soort plaatsingscontract gemaakt worden over de opvang. Dat moet ondertekend worden door alle instanties (en in geval van pleegje gaat er doorgaans geen papier buiten zonder 6 handtekeningen :-)) en het neemt al meer dan 3 maanden in beslag om het op te maken. We zijn gegarandeerd niet de enige pleegouders, maar soms kan je het toch allemaal niet volgen.  Voor dat contract moesten wij de specifieke doelstellingen opschrijven. We moesten er niet lang over nadenken: we willen pleegje gewoon een rustig weekend bieden, bij ons zijn, wat spelen, slapen, eten en geknuffeld worden. Daarbij hoort dan dat we hopen dat mama zichzelf ten volle kan ontplooien zodat ze de zorg voor pleegje beter aankan. Mama staat zelf volledig achter de pleegzorg, en werkt heel hard aan zichzelf. Dat maakt het voor ons allemaal veel gemakkelijker, want het succes van pleegzorg is recht evenredig met de houding van de “echte” ouders.

Wij vervangen de mama van pleegje niet, wij zijn er eigenlijk een beetje als vangnet, een uitbreiding van het sociale en familiale netwerk dat bij haar niet zo geweldig werkt. Pleegje neemt ondertussen wel een plaatsje in in ons gezin, en mama erkent ons daarin. Onlangs was pleegje erg ziek, en werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Mama verwittigde ons, en liet ons weten dat ze een bezoekje fijn zou vinden. Dan konden wij pleegje nog eens zien, en werd zij wat ontlast.  De communicatie verloopt (hoe kan het anders in de huidige maatschappij) via mail en SMS. Als pleegje bij ons is, vullen wij ook een heen-en-weerschriftje in, en nemen we veel foto’s. Op die manier is mama op de hoogte van wat pleegje doet bij ons. Zij schrijft er in wat er gebeurd is in de periode dat hij niet bij ons is (de belangrijkste dingen, nieuwe woordjes, rare gewoontes,…). Zo hoeven wij noch pleegje noch mama te zoeken naar dingen, en zijn we op de hoogte van wat pleegje leuk en niet leuk vindt. Af en toe loopt er iets wat anders, en dan bellen wij mama. Zo deed pleegje een keertje erg gek bij het drinken en weigerde hij het zelfs. Dat waren we nietvan hem gewoon. We haalden onze trukendoos boven, maar niets lukte. Nu is onze trukendoos allesbehalve volledig, en is pleegje door een “constructiefoutje” net anders dan het “gemiddelde” kind. Dus toen onze pogingen faalden, nam ik de telefoon en belde mama. Ik startte “Er is niets aan de hand…” want ze schrok zich wezenloos bij een telefoontje van ons. Toen ik uitlegde wat er was, kregen we herkenning! Probleem werd opgelost, pleegje opgelucht. Bevriende ouders zijn jaloers op het contact dat wij hebben met mama, omdat het vaak helemaal niet rozengeur en manenschijn is.

Voorlopig draait het goed, maar er zijn ook vaak moeilijke momenten…