Altijd weer afscheid…

Ik schreef het elders al, ons pleegje komt in weekendopvang. Perfect in drukke periodes: in de week “maar” 3 kinderen, en in het weekend wanneer we met 2 ouders zijn (behoudens congressen, extra werkdagen of speciale dingen) 4 kinderen. Op die manier hebben we tijd genoeg voor pleegje, want onze weekends zijn uitermate saai :-). Ik herinner me nog toen we gescreend werden als pleegouders. We kregen de vraag “Wat doen jullie in het weekend?”. We keken naar elkaar, en realiseerden ons dat we niets speciaals deden in de weekends… Ondertussen zijn de jongens ouder, en is het vaste prik om naar het zwembad te rijden voor de zwemles. Maar los daarvan gaan we eens naar de bib, naar het park, een ommetje fietsen of wandelen en doen we vooral waar we op dat moment zin in hebben (OK, ik beken, het verplichte strijken en wassen vergeet ik even).

Maar naast het grote voordeel van weekendopvang is er ook één héél groot nadeel: het afscheid… Elk weekend moet er afscheid genomen worden. Op vrijdag brengt mama pleegje naar ons. Pleegje hangt dan eerst aan haar rokken (en nee, dan wil hij niet gepakt worden door mij) om na een paar minuutjes toch te gaan checken waarmee miniman bezig is. In die tijd babbelen mama en ik wat bij, zodat we weer weten waar we staan. Als pleegje dan op zijn gemak begint te spelen, maakt mama zich klaar voor het afscheid. Elke keer wordt er bewust afscheid genomen. Dat houdt in dat pleegje en ik mama uitzwaaien. Heimelijk ervanonder trekken is iets waar ik niet achtersta. Pleegje moet zich ten allen tijde veilig kunnen voelen, en dus hoort het afscheid er gewoon bij.

Ik vind het afscheid aan de andere kant moeilijker worden. Elke zondagavond wordt moeilijker… Wij brengen pleegje na het eten en het bad fris gewassen en gestreken terug naar mama. Ik ben diegene die pleegje normaal gezien wegdoet op zondag, terwijl manlief hier de eigen kinderen dan nog een koekje geeft en in bed stopt. Mijn laatste keer was vervelend… Toen pleegje en ik aankwamen, droeg ik hem naar binnen. Aldaar wilde pleegje niet naar mama… Hij riep en zeurde, en bleef zitten op mijn arm. Mama wachtte even af, en ik wist niet direct wat gedaan. We gingen naar de woonkamer, en daar wilde pleegje toch naar mama… Na wat babbelen wilde ik huiswaarts keren. Mama en pleegje wuifden mij deze keer uit. Pleegje stak zijn armpjes uit en wilde mee. Nu, pleegje gaat sowieso graag de hort op, dus we lachten gewoon, en ik vertrok.

Afgelopen weekend was manlief aan de beurt om pleegje terug te brengen. We waren namelijk een weekje aan het Veerse Meer, en pleegje was enkele dagen meegegaan. Manlief moest voor een meeting terug naar huis, en zette pleegje dus ook af bij mama. We hielden dezelfde routine aan, na bad en in pyama naar mama. Ik bleef achter in ons vakantiehuisje. Een dik uur later ging de telefoon: manlief. “Dit doe ik nooit meer!” Hij was duidelijk geëmotioneerd… “Het was gewoon vreselijk, hij huilde de ziel uit zijn lijf!” Ik probeerde te achterhalen wat er net gebeurd was. Net zoals bij mij wilde pleegje bij aankomst niet naar mama. Blijkbaar was er veel overtuigingskracht en wat gesleur nodig om pleegje terug bij mama te krijgen… Manlief voelde zich hier echt vervelend over. Maar daar stopte het niet mee.. Toen manlief doorging, wuifden mama en pleegje hem uit. Maar in de gang was pleegje beginnen roepen naar manlief, en had zijn armpjes uitgestoken. Manlief had hem een zoen en aai over zijn bol gegeven, en was doorgegaan. Daarna was pleegje ongelooflijk hard en met tranen beginnen huilen… Volgens manlief ging het door merg en been… Hij was moedig doorgegaan naar de auto, met het gehuil van pleegje, gedempt door de voordeur… Hij had er zelf ook een traan bij gelaten… Maar dit ziet hij niet meer zitten…

Het moet toch eens kortgesloten worden met de pleegzorgbegeleider. We weten niet goed wat we er aan kunnen doen, en vinden het vervelend dat het afscheid gepaard gaat met verdriet. Verdriet bij pleegje, bij mama en bij ons… Morgen toch maar eens bellen…