De zon scheen, ik voelde de warmte op mijn rug. Ik zat rustig wat te werken, terwijl de jongens in de tuin speelden. Miniman speelde in de zandbak, midiman en maximan waren aan het schommelen. Een vredig tafereel, en ik genoot van de rust.
Plots hoorde ik iets achter me. Ik draaide me niet om, maar wachtte af wat er zou gebeuren. Ik hoorde het “geplets” van zweterige kindervoeten op de stenen vloer, het gehijg van een kind dat buiten adem is, en op de achtergrond de gewone geluiden uit de tuin. Twee warme armpjes omhelsden me van achter me, en enkele paarse bloempjes werden liefdevol in mijn ogen en neusgaten gestoken. Maximan, met een handvol zelf geplukte vergeet-me-nietjes. “Voor jou moeke”, fluisterde hij, met een rust die ik niet gewend ben van mijn Duracel-konijntje. Hij kroop op mijn schoot, en toonde de bloemetjes nog eens. “Ik vind jou echt lief!” Hij kroop dicht tegen me aan…
Ik smolt bij zoveel liefde van mijn maximan. Ondertussen is hij op een leeftijd waarop hij het minder uit, maar dit was zo puur, zo recht-uit-het-hart…
Altijd plaats aan tafel 
Attente zoon, en recht uit het hart!
En de jouwe lijkt er wat op hé 🙂
🙂 Om van te smelten (hier gelukkig nog de leeftijd waarop dit dagelijkse kost is 😉
🙂