Aan tafel!

In de nasleep van de gemiste schooluitstap naar de kinderboerderij is er ondertussen wat gebeurd.

Midiman had verdriet, dikke tranen en veel onuitgesproken verdriet waren zijn deel… Dat vroeg om actie van onze kant. Ik belde met de kinderarts, die versteld stond van de reactie van school, en ons aanraadde het CLB te contacteren. Blijkbaar zouden zij raad moeten weten. Zo gezegd, zo gedaan, hoewel ik eigenlijk niet echt tuk ben op het CLB. Ik moet bekennen dat ik ze vaak in hetzelfde hokje plaats als Kind en Gezin (die ik meestal zelfs Kind en Onzin placht te noemen door de nonsens over borstvoeding die ik er vaak moest aanhoren – en waardoor ik bij midiman zelfs afhaakte). Maar kom, iedereen verdient een kans, en het moet gezegd: ik ben niet rancuneus :-). De persoon aan telefoon wist niet wat gezegd, en speelde de kaart door aan de verpleegkundige, die er net niet was. Ze zou alles doorgeven, en ze zou ervoor zorgen dat ik terug gebeld werd. Zo geschiedde. Het eerste telefoontje gebeurde op een ongelukkig moment (toen deze mama zelf op de schoolbanken zat voor een bijscholing) maar uiteindelijk kregen we elkaar te pakken.

Ook de verpleegkundige was verontwaardigd. Ze zei stellig dat het juridisch niet mocht. Ik beaamde dat, maar zei dat we daar niets mee waren. Dit was geen rechtspraak, maar mijn zoon. En aangezien school anders wel erg goed omgaat met de allergie (school is bv volledig pindavrij voor onze zoon en er zijn speciale maatregelen in het leven geroepen om reacties te voorkomen), wilden we die toer niet op. We wilden een constructieve oplossing om een tranendal te vermijden in de toekomst. Dat begreep ze wel. Ik legde uit dat ik eens samen met hen en school wilde kijken naar de mogelijkheden die er waren om ervoor te zorgen dat midiman veilig mee op uitstap kon (en later ook op echte reizen zoals sportklassen) en waarbij alle partijen zich goed voelden. Dat leek haar meer dan een haalbare kaart, en geen rare wens. We praatten nog even verder, en zij haalde aan dat er in sommige gevallen wel een extra begeleiding meeging of een ouder. Vandaag kreeg ik een mailtje met 2 mogelijke data waarop een overleg kon met school en CLB. Manlief en ik hebben gelijk een datum geprikt! Dit vinden we een fijne evolutie. Ook als is hij er dit jaar niets meer mee, naar de toekomst is het zeker een goed initiatief. Dan is er duidelijkheid voor iedereen!

Morgen toch maar eens contact opnemen met het ziekenhuis. Eens polsen of ze ervaring hebben hiermee… Als er mensen tips of suggesties hebben? Ze zijn meer dan welkom!!!