Gisteren was de derde poetsvrouw sinds het opstarten van deze blog bij ons. Jaja, echt goed gelezen: de derde op 4 maanden tijd. De eerste sprak geen woord Nederlands, enkel Kroatisch en Italiaans. Dat was behoorlijk moeilijk, maar na een aantal weken heb ik haar met hand en tand uitgelegd gekregen wat ik van haar verlangde. Er bleven wel wat rare trekjes inzitten, zoals het uitschuren van mijn theepotten en het ordenen van alle schoenen in huis, maar op zich was ik best tevreden. Ik communiceerde non-verbaal (een lach lijkt me universeel) en via Google translate. Jammer genoeg had die laatste enkel een vertaling naar Italiaans, en niet naar Kroatisch, wat niet haar moedertaal was. Ramen poetsen heeft ze nooit gekund: ze gebruikte een vod en instanet, wat ik toch net ietsjes anders doe :-).
Soit, ze is halsoverkop verhuisd, en vorige week kregen we een nieuwe. Na amper 5 minuten was mijn vreugde omdat deze Nederlands kon (zeg maar gerust: plat Antwerps) helemaal gekeerd. God, wat wenste ik dat ik er niet mee kon praten! Of tenminste: zij niet tegen mij! Ik weet na een kwartier in haar aanwezigheid nagenoeg heel haar privéleven, tot in de meest intieme details ivm de schulden van haar partner, die sinds de dag voordien aan de deur gezet werd. Om nog maar te zwijgen over de leerproblemen van de oudste dochter van de partner en de visie van de ex-vrouw van de ondertussen ex-partner. Bent u nog mee? Voor mij was het verwarrend, zeker als je bedenkt dat ik drinkbussen aan het vullen was, appeltjes aan het schillen was, miniman op de pot zette, de vaatwasser uitruimde en de poetsvrouw aan het poetsen wilde krijgen. Bij thuiskomst bleek er niet echt veel gedaan… Exit poetsvrouw. Na nummer 17 word ik wat korter. Als ze echt niet voldoen, wil ik een andere. Mijn serieuze expertise heeft me geleerd dat ze normaal gezien de eerste 2 keer goed poetsen en dat het vanaf dan exponentieel afneemt. Ander en beter is ons motto tegenwoordig. Klinkt heel erg verwaand, maar er staat tot nader order nog geen ezel in mijn tuin die de dienstencheques betaalt. En zelfs dan nog, ik wil niet betalen om daags erna zelf te moeten poetsen!
OK, nieuwe dus. Gisteren was ze er. Beetje te laat, maar kom. Ze leek wel OK. Ik vertrok met gerust hart naar het werk, nadat ik ze een rondleiding had gegeven en een lijstje had gegeven, waarop in puntjes stond hoe ik het wilde (en vooral: waar er nat en waar er droog gepoetst moest worden). Mijn thuiskomst was er eentje in mineur… Ik kon moeilijk ontdekken wat er gepoetst was… Ik ging op ronde en ontdekte een gepoetste badkamer, welsiwaar niet grondig. Er was nog veel kalk in de douche, rond de stopjes was het nog “goor” en de vloer was vergeten. Dan de rest eens bekijken… Er was gestofzuigd, maar niet grondig. Nadere inspectie leerde me dat er niets uit de weg gezet was. Ik bekeek het verder. Had ze dan misschien afgestoft? Effe checken met een vinger. Negatief…ook dat was niet gebeurd. Nergens! De woonkamer was gedweild. Maar volgens mij met het verkeerde product, want er waren allemaal strepen en ik bleef eraan plakken… De balans van 4 uur poetsen was een slordig gepoetste badkamer, een gestofzuigd huis en een gedweilde woonkamer (maar ook hier weer niets omhoog of opzij gezet). Na 16 voorgangers kan ik enkel concluderen dat dit weinig is. Bitter weinig en erg slecht gedaan. Gebeld naar het bureau. Verontwaardiging: dit is één van de beste poetsvrouwen! Jezus… Ik moet wel erg veeleisend zijn! Manlief lijkt me dan een betere referentie. Na zijn thuiskomst zeg ik er niets van. Hij stopt (waarvoor dank) de jongens in bad ’s avonds. Dan komt hij terug beneden, en vraagt of ik aan de poetsvrouw had gevraagd de badkamer te poetsen. Ja dus. Hij vindt het resultaat bedroevend. Wanneer hij de gordijnen sluit, maakt hij me attent op viezigheid op de vloer, en maakt hardop de bedenking wat de poetsvrouw hier gedaan heeft in onze tijd… Ik ben blij met zijn reactie!
Vandaag dus maar wat gepoetst. Rustig aangepakt: stof afgedaan beneden, en vloer gedweild. Morgen volgt de boven. En maandag een telefoontje naar het bureau: ander en beter!
Hah. Poetsvrouwzoektocht. Dat kennen we hier ook. Wij hebben op een bepaald ogenblik onze eisen bijgesteld, zodra iemand boven het gemiddelde van onze huidige steekproef uitsteekt houden we ze. De kans dat de volgende nóg slechter is, is te groot. We hebben hier al van alles gehad : van iemand die zich altijd ziek melde, over een handvol poetsvrouwen waarvan je alleen aan ’t verdwijnen van de PWA-cheques zag dat ze langs waren geweest tot een regelrechte dievegge. We hebben twee keer een uitstekende poetsvrouw hebben gehad (eentje heeft een voltijdse job gevonden, de andere keer zijn wij verhuisd), maar we beseffen ondertussen dat dat witte merels zijn. Dus zijn we tevreden met minder, in het besef dat een goede vriendin de poetsvrouw in (haar) bad heeft aangetroffen, terwijl de was- en droogmachine draaiden voor de was van … jawel de poetsvrouw. ’t Kan altijd nóg slechter.
Wij hebben ook al vanalles meegemaakt, té gek voor woorden eigenlijk. Ik heb mezelf vaak afgevraagd of er ergens een verborgen camera zat :-). Maar kom, deze doet op 4 uur waar ikzelf maar een dik uur over doe, dus er is een reële kans dat de volgende wel beter gaat zijn (of dat we ze beter kunnen leren worden). Hoop doet leven!
Net wat ik zeg, tevreden zijn met alles wat beter is dan de mediaan. Ik weet niet hoe goed jij poetst, maar dat lijkt me niet voldoende. Dus … op naar de volgende
Mijn kwaliteit van poetsen is sterk afhankelijk van mijn zin :-). Maar ik vraag er geen geld voor, dus dat scheelt 🙂
Net gedweild, want alles blijft echt wel aan de vloer plakken…