Het is moeilijk, verdomd moeilijk…
Pleegzorg is niet evident, daar zijn we al een tijdje achter. Maar het roept soms twijfels op. En eens die twijfels er zijn, wordt het alleen nog maar moeilijker. Ik had het zelf al een tijdje moeilijk met de onduidelijke afspraken. Initieel was er gezegd dat de opvang was van vrijdagavond tot zondagavond, en uiteindelijk is het nog nooit op die manier gebeurd… Er wordt elke keer opnieuw geschoven met brengmomenten (door mama), weekends, brenguren, brengdagen,.. Mijn regelneverige kant heeft het er moeilijk mee. Ik weet gewoon graag waar ik aan toe ben, zodat ik me er op kan instellen. En dat loopt niet lekker op deze manier. Ook heeft mama een aantal wensen die moeilijk te combineren zijn met mijn job, en dus stress geven. Zo brengt ze pleegje het liefst van al vrijdag rond de middag. Maar dat ontneemt mij een halve werkdag, en de flexibiliteit waarvan ik zo geniet in deze job. Manlief twijfelt over andere dingen. Hij vraagt zich af of pleegje wel echt het beste mannetje is om onze zorg aan te geven. Hij ziet pleegje doodgraag, maar heeft het gevoel dat we beter een ander kind kunnen helpen, dat in een meer uitzichtloze situatie zit. Hij heeft een punt. Zoals pleegje zijn er waarschijnlijk meer kinderen. Elke alleenstaande ouder wil wel eens een weekend zonder kinderen (mmm…elke ouder tout court misschien wel :-)). Er zijn veel alleenstaande ouders voor wie het erg zwaar is, niet alleen voor mama van pleegje. Manlief vindt ook dat ze soms een loopje neemt met het hulpverlenerscircuit. Het is enorm moeilijk om daar zicht op te krijgen en een oordeel over te vellen. Wij zien en horen slechts een heel klein deel. Feit is dat ze zelden de periode tussen de weekends overbrugd krijgt zonder een ziekenhuisopname voor pleegje. Vaak zonder echte reden, een zogenaamde sociale opname omdat ze elke dag op spoed staat. Tja, hij kent het daar allemaal al, maar het is schrijnend om te beseffen dat hij daar dan nagenoeg ganse dagen alleen zit.
Het is allemaal zo dubbel. Langs de ene kant is er pleegje, dat echt een fijn ventje is. Maar het is moeilijk om hem los van de situatie te zien. Het meest vervelende zijn de contactmomenten tussen mama en ons. Op die korte tijd hoor je dan dingen waarvan je haar recht staat. Ze brengt hem soms recht van het ziekenhuis. Of ze heeft op een ander kind gepast terwijl het hare in het ziekenhuis lag. Dat doet ze trouwens meer, op kinderen van een ander passen. En dat voelt raar aan: ze zet haar kind bij ons af, en past dan zelf op andermans kinderen… Pleegje draagt body’s in maatje 68, en zij rookt er vrolijk op los. Pleegje heeft nog geen zomerjas (en werd met dit weer afgezet in dikke winterjas én muts) maar zij heeft een nieuwe piercing (koopje hoor, is maar 1/10de van haar leefloon!)… Ook ziet ze er de laatste tijd nogal “raar” uit. Ik ken geen net woord voor “raar”. Soms heb ik het gevoel dat ze na het afzetten zo zou kunnen doorrijden naar het Schipperskwartier…
Het is raar, er zijn veel twijfels. Manlief is bang dat we water naar de zee dragen, en dat mama andere hulp nodig heeft dan deze vorm van hulp. We praten dus enorm veel de laatste dagen, want het is verscheurend. De liefde voor pleegje langs de éne kant, en de ergernis over veel dingen langs de andere kant. Ik voel me er alleszins enorm schuldig over, want uiteindelijk wordt er van ons alleen maar verwacht dat we goed zorgen voor pleegje…
We zouden zo graag ervaringen uitwisselen met andere pleegouders. We zijn ongetwijfeld niet de enige pleegouders met zo’n gedachten…
Altijd plaats aan tafel 
Oh wat moeilijk… Wij denken al lang om ooit (als gezin min of meer compleet is) ook iets voor andere kindjes in moeilijkere omstandigheden terug te doen. Je blogjes hierover zijn heel confronterend en belichten een kant van de zaak die je anders maar moeilijk te zien krijgt, bedankt daarvoor!
Verscheurend. En heeft de dienst pleegzorg daar geen zicht op? Doen ze niet een soort screening van wie wel of niet geholpen moet worden, gezien het grote tekort aan opvanggezinnen?
Dag anomama, al een tijdje je blog aan het volgen, met bijzonder veel plezier, en zo herkenbaar. Wij zijn een kleine drie jaar bezig met pleegzorg – gezinsondersteunende pleegzorg, in een andere provincie zo te zien. Dat was vooral weekendopvang, één van die weekendpleegkindjes is ook een paar maanden de hele tijd bij ons geweest, en nog een paar keer kortere opvang (paar dagen) in vakanties.
Met afspraken, en het contact met de ouders, hebben wij altijd al geluk gehad. Bij onze eerste pleegkinderen was dat af en toe ook moeilijker, maar eerder dat een weekend eens niet doorging (vonden we nooit leuk :-(). Maar dat ging altijd wel. Bij onze huidige pleegkinderen loopt dat echt perfect, en ik ben daar eerlijk gezegd heel blij om. We hebben het nu ook zelf in de hand omdat we zowel brengen als halen. Ik denk dat het echt belangrijk is dat je ook zelf duidelijk maakt dat je (pas) ‘beschikbaar’ bent vanaf vrijdagavond, dat is een afgesproken uur, en die grens mag je best zelf bewaken. Heeft onze pleegdienst bij onze ‘screening’ vooraf ook de nadruk op gelegd, dat dat belangrijk is.
Ja, en ook de nog veel moeilijker vraag van: wat is nu nodig(st), wat is de beste hulp? Dat is iets waar we, misschien wel elke keer, ook zelf mee worstelen. De zorg voor het kind, ja, maar wat met de hele situatie errond? Zelf hebben we heel bewust gekozen voor gezinsondersteunende pleegzorg, omdat we de zorg voor ‘geplaatste’ kinderen te zwaar zouden vinden, maar ook omdat de pleegdienst werkt aan de gezinssituatie zelf (wat wellicht ook vaak onbegonnen werk is/lijkt, maar toch, ik vind dat ze echt enorm zinvol werk doen). Ik denk dat het heel goed zou zijn als je hierover een goed kan spreken met de pleegdienst: niet als oordeel, maar als bezorgdheid. Ergernis over hoe de opvoeding thuis verloopt is wellicht nooit te vermijden, en dat is soms moeilijk. Maar à la limite sta je daar als pleegouder min of meer buiten. Maar dat je bezorgheden hebt over je pleegkindje en over of dit nu de beste manier is, die twijfels zou je toch heel open moeten kunnen bespreken met je pleegdienst, niet? (Ik kan natuurlijk allleen spreken vanuit hoe ik pleegzorg en onze eigen pleegdienst ken…) Soms helpt wat meer weten over de thuissituatie (waar zij normaal wel zicht op hebben) om alles wat meer te kunnen plaatsen en beter een beslissing te kunnen nemen. En hebben zij wellicht ook veel aan jullie eigen visie en ervaringen.
Mm, zorgeloos is het nooit he. Ik hoop dat jullie er een goeie oplossing voor kunnen vinden! En al mijn bewondering voor jullie grote betrokkenheid! 🙂
Johan, ik vind je reactie zooooo waardevol! We weten té weinig over alles rond de situatie. Er is slechte communicatie met de pleegzorgbegeleider. Ondertussen is er al 3 maanden iemand die via Kind en Gezin alles opvolgt, maar tot nader order moet die ons nog steeds contacteren. Net zoals het contract nog niet is opgemaakt… Daar schort dus iets. Onze pleegzorgbegeleider weet zelf te weinig, en de zorg ligt bij zoveel anderen.
Hebben jullie elk weekend een pleegje? Of in een bepaald ritme? Hoe oud is het?
Ai, dat is helemaal geen prettige situatie, zeker als het contact met de mama maar zozo is, is de begeleid(st)er van de pleegdienst juist een heel erg welkom klankbord, op zijn minst. Bij ons hebben we altijd wel ervaren dat de pleegdienst vrij ‘aanwezig’ is in het gezin van de pleegkinderen en toch wel wat weet wat er gaande is, al schommelt dat wat van periode tot periode en ook wel van begeleider tot begeleider. Logisch ook, het zijn niet altijd de meest makkelijke situaties…
Onze huidige pleegkindjes komen al anderhalf jaar, om de drie weekends (was omdat zus van hen naar ander pleeggezin gaat in dezelfde weekends; wij waren van de vorige pleegkinderen om de twee weken gewoon en vonden om de drie weken lang, maar gelukkig gaat dat ook goed en zijn ze het hier meteen altijd weer gewoon). Ze zijn zes en drie, in het begin vier en 22 maanden (gelukkig een stevige peuter!). Toen het in het gezin heel moeilijk was is de jongste hier een paar maanden heel de tijd geweest (in het weekend af en toe naar huis), wat ook weer heel anders is, heel intens. Onze eerste pleegkinderen waren 10 en 7 (11 en 8 op het einde), en tussendoor zijn er ook nog een paar keer twee andere kinderen bij ons geweest (ook zo 2/3 en 4/5 jaar) voor een paar dagen in de vakanties. Zelf hebben we geen kinderen, dus is het wel leuker dat ze met z’n tweeën kunnen zijn (altijd broers of broer/zus). Meer plaats hebben we niet echt, en twee is voor onszelf ook wel het maximum 🙂
Dankje voor je reactie ook – dat ervaringen uitwisselen is inderdaad iets waar je wat aan hebt hé.
Maar elk kind dat je helpt is er eentje he, en je kan immers niet de hele wereld redden (als ik denk hoeveel kinderen er niet thuis terecht zouden kunnen, maar ze zouden toch nog op een of andere manier in het huis en de auto moeten blijven passen..)