Weet je nog?

“Weet je nog?” vroeg ik miniman, terwijl ik hem een flesje melk gaf. Hij keek me vragend aan. “Weet je nog dat je vroeger melk van mij dronk?” Hij keek me nog vragender aan. “Uit moekes borsten kerel, weet je dat nog?” Het was me gelijk duidelijk; hij wist het niet meer… Hij wist niets meer van de eerste voedingen, waarbij ik hem lachend vergeleek met een piranha. Ik had er zo naar uitgekeken, naar de borstvoeding! Na maximan en midiman gevoed te hebben, was dit toch een item van het moederschap waar ik erg aan verknocht was.

Vers van de pers

De borstvoeding bij miniman liep niet over rozen. De eerste dagen waren erg pijnlijk, gezien zijn grote piranha-gehalte. Het hielp natuurlijk niets dat er een ondeugende peuter en een ondernemende kleuter rondliepen in huis. De kraamhulp hielp waar ze kon, maar vaak was er weinig tijd voor een rustige voeding. Maximan moest naar school, midiman moest plassen, de aardappelen kookten, de postbode belde aan,.. Ik kan uren doorgaan. Ik leerde overal voeden. Terwijl ik kookte, terwijl ik op de WC zat, terwijl ik voorlas, terwijl ik de deur opendeed, in de supermarkt, aan de schoolpoort,.. Vaak probeerde ik het te vermijden, en gaf ik voor ik buiten ging snel “een halve borst” zodat miniman rustig zou blijven.

Miniman was een week oud toen ik hoge koorts kreeg en me ellendig voelde… Borstontsteking… Ik hoorde de vroedvrouw al over koolbladeren, yoghurt en gembercompressen. Ik wilde geen van allen! Maar ik wilde geen rode dikke en pijnlijke borst. Ik beval manlief naar de apotheek te gaan voor flesvoeding en antibiotica. Dat laatste wilde hij halen, het eerste niet. Hij belde mijn collega-vroedvrouw (en lactatiekundige!) en vroeg haar raad. Enkele uren later stond ze er. De antibiotica vond ze een goed idee, de flesvoeding niet. Ik stond er alleen voor. Ze bleef enkele uren lang, en leerde manlief de pijnlijke plek masseren tijdens een voeding. Ze vertelde hem dat hij er nu elke voeding moest zijn om een warm pampertje te maken om tegen de plek te leggen voor de voeding. Ze leerde hem de borst te masseren tijdens de voeding. Ze leerde hem dat ik moest rusten… De eerste nacht was zwaar, erg zwaar. Ik meen dat ik zelfs gezegd heb tegen manlief dat we miniman retour zouden sturen… De borstontsteking verdween, en de borstvoeding verliep als een trein. De herinneringen aan de nachten als team bleven.

Er volgden nog honderden onderbroken nachten. Miniman hield wel van room service, zowel in de Engelse als Nederlandse versie. Hij beschouwde me bij tijd en wijle als wandelend buffet. Ik genoot ervan, want borstvoeding geven was doorgaans een fijne bezigheid. Miniman kroelde, en nam grote gulzige slokken, met zijn oogjes dicht. Hij werd groter, en de voedingen verliepen sneller. Daarna kreeg hij bijvoeding. Rustig aan, want niemand had haast. Miniman bleef de borst op nummer 1 zetten. Toen hij 10 maanden oud was, hervatte ik het werk. Miniman ging naar de opvang, met afgekolfde melk, want daar had hij overdag nog steeds behoefte aan. Ik ging naar mijn werk met een kolftas. Daarin zat mijn kolfset, propere flessen, een koeltasje, propere theedoeken, borstcompressen en syntocinon-neusspray. Dat laatste zorgde ervoor dat het kolven wat vlotter ging. Ik kolfde 2 keer per dag, en dan ook nog eens na de laatste voeding (rond 20.00) en de “tweede” borst bij de eerste voeding (rond 4.00). De nachtelijke kolfbeurten hadden wel iets. Ik was blij met de komst van Vitaya en keek naar afleveringen vol pulp, of de journaallus op één. Ook de nachtvoedingen waren knus… Wanneer ik manlief sommeerde miniman te troosten, kwam die steeds onverrichterzake terug. Miniman liet zich niet troosten. Maar als ik de kamer binnenkwam, klonk er een slaak van verzuchting, alsof hij wilde zeggen “Eindelijk, je hebt het door!”. En zo zaten we daar, in de stilte van de nacht. Zijn warme lijf tegen mijn volle borst. We hoorden enkel onze ademhaling en het zachtjes “geklok” van het drinken. Na de voeding sliep miniman gelijk verder.

Lekker warm

Miniman werd één jaar oud, en de borst bleef.

1 jaar oud!

Miniman werd nog ouder, en benoemde de borst. Hij kon er nu ook daadwerkelijk om vragen. Toen hij leerde voortbewegen – poepschuiven- kwam hij zelf langs wanneer hij er zin in had. Toch werd het anders. Hij dronk minder aan de borst, en begon af en toe een flesje te vragen. Dat ging sneller, en een speen draaide nu eenmaal gemakkelijker mee in de richting waarin hij wilde kijken. Er was niet diezelfde fysische beperking die eigen is aan de tepel… Uiteindelijk kreeg miniman de allerlaatste voeding toen hij net 18 maanden was. Het was goed zo, zowel hij en ik waren tevreden. Toch denk ik nog vaak met weemoed terug aan al die knusse voedingen, en aan het zalige geklok en geknor onder mijn hart…