Dit weekend was een pleegjesloos weekend… Na enkele weekends mét pleegje was het raar. Raar om in de tuin te zitten zonder dat hij rondkroop. Raar om een lege stoel te hebben aan tafel. Raar om maar 3 kinderen in bad te moeten zetten. Raar om geen rekening te moeten houden met grijpgrage handjes, kruipen op turbosnelheid,…
Dit weekend was zoals eender welke weekdag zonder pleegje. Maar het voelde wel raar aan, om het weekend in te gaan zonder hem. Vrijdagavond miste ik hem al. En zaterdag werd het nog erger, toen de jongens in de tuin speelde, en ik bedacht dat hij erbij had moeten zijn. We hebben dit weekend dan gevuld met activiteiten die minder voor de hand liggen met pleegje. Zaterdagvoormiddag ben ik alleen gaan zwemmen met de 3 jongens. Sinds de 2 oudsten officieel goedgekeurd goed kunnen zwemmen is het doenbaar. Zaterdagnamiddag ben ik gaan fietsen. Dat kan dan zonder fietskar. Vandaag hebben we osn vergrepen aan het concept binnenspeeltuin. Maar het blijft raar doen. Het zondagavondritueel is er nu eentje zonder pleegje terugbrengen….
Altijd plaats aan tafel 