Pleegzorg: het vervolg?

Soms vraag ik me af of ik terecht ben gekomen in zo’n stom programma met verborgen camera. Ik verwacht dan die mollige kalende kerel te zien verschijnen (Ralph Inbar ofzoiets?). Maar tot nader order lijkt het weeral pure realiteit…

We schrijven vrijdag, een dag zoals alle andere dagen. En toch viel mijn mond open van verbazing! Telefoon gaat. Ik kijk naar het nummer: de dienst voor pleegzorg. Dat is altijd even slikken, want het gaat ofwel over huidig pleegje, ofwel over een nieuw aanbod. Wanneer ik opneem hoor ik de bekende stem van de pleegzorgbegeleider. Zucht… Er wordt wat formeel gebabbeld (hoe gaat het ermee?) en dan zegt ze “Dan zijn er geen weekends meer tot september hé?”. Ik schrik! Geen weekends meer? Hoezo? En volgend weekend dan? En die in de vakantie? Pleegzorgbegeleider blijft stil. “Was dat dan afgesproken?” “Maar ja!” Ik herinner haar aan het gesprek en aan het worddocumentje dat ze opstuurde. “Dat is juist, ik was het vergeten”. Ik zucht, hoorbaar. Ze mag mijn ergernis best horen. Dan zegt ze dat de weekends in de vakantie niet doorgaan. Hu? Ik val wééral uit de lucht! Mama gaat niet voor pleegje zorgen als de andere kinderen niet thuis zijn. Dat ziet ze niet zitten. In concreto gaat het over 2 keer een halve maand. Ik vraag haar wat de planning is. “De consulente zoekt een CKG.” Mijn adem stokt. Pleegje naar een CKG? Ze merkt mijn verbazing. “Tja, jullie kunnen dan niet.” Het klopt ergens wel. Van die 2 halve maanden zijn we 2 weken op kampeervakantie. Die vakantie is geblokkeerd in ons dossier. Niet dat we er geen pleegjes bij willen hebben, maar omdat er op het moment van boeking geen pleegje was, en de accomodatie niet voorzien is op een extra bedje. Ook is onze auto niet groot genoeg om én een extra kind én extra bagage mee te nemen. Ervaring leert ons ook dat onze “eigen” kinderen ook recht hebben op een vakantie met ons alleen. Dan rest er ons nog een halve maand. Instinctief wil ik roepen: breng hem naar ons! Toch is er meer dan dat. In die periode gaan we ook een weekje weg. Niet ver, en manlief zal er niet altijd bij zijn. Het huisje is op zich ruim genoeg, maar er zijn al logés gepland. En de andere week zit manlief aan de andere kant van de wereld op congres.

Ik leg op en bel manlief. Ook hij is er duidelijk van aangedaan. Wat nu? We willen geen ondoordachte beslissingen maken. Moest onze opvang hem uit het CKG kunnen houden, zou het duidelijker zijn denk ik. Maar nu moet hij sowieso toch (als er plaats gevonden wordt). Zou hij dan niet beter langer gaan, zodat hij kan wennen? Is het haalbaar voor mij om op vakantie en thuis er alleen voor te staan met 4 kinderen? Ga ik niet gek worden? We twijfelen…