Vandaag is pleegje er weer. Na 2 weekends zonder, was hij vandaag weer paraat, ondanks een slechte communicatie met de pleegzorgbegeleider. Ik heb mama gewoon opgebeld, en gezegd dat we hem verwachtten :-).
Alleszins was het raar, want in de 2 weken afwezigheid kan hij plots écht stappen (lees: hij kruipt nagenoeg niet meer) en knikt hij nu ja en nee. Dat laatste aspect willen onze biootjes uitgebreid testen door hem allerlei vragen te stellen. Pleegje laat zich niet doen, en blijft ijverig zijn antwoorden knikken. Het is grappig om te zien, die nieuwe vorm van interactie. Ook voor ons is het wel handig: het contact met pleegje krijgt door deze nieuwe vorm van communicatie een nieuwe dimensie. Ik hoef er niet meer vanuit te gaan dat hij iets wilt, ik kan het hem gewoon vragen. Ik kan me niet meer herinneren wanneer dat begon bij miniman, jammer genoeg. Maximan was er snel mee, die zijn op 10 maanden gewoon ja en nee :-).
Maar kom, daar was pleegje weer. Mijn hart sloeg een slagje over toen hij aangestapt kwam. Moederliefde, zo voelt het dan. Pleegmoederliefde. Het liefst van al wilde ik hem gelijk in mijn armen nemen, rondzwieren en platknuffelen, zijn geur opsnuiven en gewoon stevig bij me houden. Maar dat gaat nu eenmaal niet als pleegmoeder wanneer mama er nog is… Het was moeilijk om me in te houden… Dan maar iets formeler begroet en daarna “de broers” gaan halen aan school. Eens thuis toch maar die dikke knuffel gegeven :-).
Het blijft toch iets raar, pleegouder zijn. Het kind is niet jouw kind, maar toch sluit je het in je hart…Toen ik vanavond mijn kroost klaarmaakte voor bed, bedacht ik dat de liefde toch ongeveer hetzelfde aanvoelt. Dat intense warme gevoel wanneer hij aandacht vraagt, aan mijn broek komt trekken, zijn hoofd op mijn schouders legt, schatert met miniman, speelt met midiman,… Pleegje hoort erbij…
Altijd plaats aan tafel 