Vakantie zonder pleegje…

We zijn terug van weg geweest. Een heerlijke vakantie in het geweldige Frankrijk (OK, de Fransen nemen we er gewoon bij :-)). Maar de tweede dag vroeg miniman plots waar pleegje was… en waarom hij niet met ons op vakantie was…

Het was slikken. We maakten een bewuste keuze om van deze vakantie onze gezinsvakantie te maken. We zijn gaan kamperen. Zo’n georganiseerde kampeervakantie; luxueus kamperen voor luie mensen. Sinds er kinderen zijn is onze eigen tent niet meer uit de zak geweest, en verdient Eurocamp aan ons. Het bevalt ons wel, maar daarover later meer.

Alleszins werd onze reis geboekt lang voor pleegje in het vizier was. Ik was blij toen ik de datum van reservatie zag, dat maakte mijn schuldgevoel enigszins goed. En achteraf beschouwd was het een goede keuze om de vakantie zonder hem te doen, hoewel de jongens ons regelmatig attent maakten op zijn afwezigheid (een kindje dat leek op pleegje, een kindje met hetzelfde loopwagentje, dezelfde naam,…).

Maar pleegje kon tijdens onze afwezigheid niet bij zijn mama blijven. Zij kon de zorg niet aan. Pleegdienst ging op zoek naar een gezin waarbij hij verblijven tijdens onze vakantie. De nieuwe pleegzorgbegeleider vond een goede match! Spannend, zowel voor ons als voor mama. Ik maakte een “handleiding” voor pleegje, over zijn gewoontes, over hoe hij sliep, hoe hij eet, wat hij fijn vindt bij ons. Mama had weinig inspiratie, en uit ondervinding weten we al dat pleegje zich op verplaatsing totaal anders gedraagt. Ik maakte duidelijk aan de begeleider dat we ten alle tijde gebeled mochten worden als we konden helpen. Het voelde écht raar…

Ondertussen zijn wij terug thuis, en is pleegje ook terug thuis. Hij ziet er goed uit, gegroeid, beetje gebruind, en weer een beetje zelfstandiger. De vakantie in het andere gezin is vlot verlopen. Wij slaken een zucht van verlichting, en kijken terug op een geslaagde vakantie!