Tot voor kort had ik nog nooit een naaimachine van dichtbij gezien. Ik had weliswaar mijn moeder en tantes uren weten naaien, maar daar blijft het dan ook bij. Tot ik het toch wel jammer begon te vinden dat ik bepaalde dingen niet kon. Zo had midiman een kussen nodig voor op het harde schoolbankje, en wilde ik er graag zelf een leuk maken. Ging niet… Een lakentje voor de poppen? Ging niet… Ondertussen zag ik een collega met prachtige rokjes en jurkjes door het gebouw paraderen, gemaakt door de schoonmoeder.
Ik besloot ook te leren naaien. Verder dan het idee kwam ik echter nooit, want ik had altijd wel wat beters te doen. Tot ik enkele weken geleden ergens een flyer kreeg van een brei-, haak- & naaicafé in mijn dorp. Dat leek me wel wat! Ik was een beetje argwanend, omdat het werd georganiseerd door de “boerinnenbond”, maar schreef me in. Buurvrouw leek het ook wel wat, dus we gingen samen. Er waren enkele hindernissen. Ik had geen naaimachine. Hindernis 1. Mijn sympathieke tante van 82 jaar was zo vriendelijk afstand te doen van het hare, want ze kon niet meer voldoende zien om het deftig te doen. Ik kon niet naaien. Hindernis 2. Maar daarvoor was de cursus! Ik had geen naaispullen. Hindernis 3. Maar daarvoor vond ik een oude brooddoos, wat spullen genomen uit mijn naaidoos (ja, dat heb ik wél!) aangevuld met een goede stofschaar en krijt van bij Veritas. Op naar de eerste les. Verder dan draad op de spoelen leren doen en leren naaien zelf kwam ik niet. Het was echter heel gezellig, met veel jonge mensen!
Vandaag toch maar de machine bovengehaald, en me op restjes stof gegooid. Miniman wilde erg graag een zakje dat dicht kon. Ik heb weinig talent, maar ik ging de uitdaging aan! Het resultaat mag er wezen: miniman ligt trots met het zelfgemaakte zakje naast zijn hoofdkussen en knuffel te slapen :-).
Gemaakt met restjes stof!
Altijd plaats aan tafel 