Afscheid

Het zat er aan te komen, al een hele tijd.

Schoonvader was niet OK. Een tweede operatie volgde na de eerste. Schoonvader was af en toe minder slecht, maar nooit echt beter. Het van de beademing geraken verliep enorm moeizaam, hij deed bijna 2 weken over het proces. De processie van Echternach had er niet aan. Eén stap vooruit, 3 stappen achteruit…

Onze dagen waren gevuld met piekeren, bellen, regelen en op bezoek gaan. Elke dag begon met een telefoontje naar de dienst intensieve zorgen, werd gevuld door minstens één bezoekje (waarvoor er 2 keer per dag een half uur de mogelijkheid geboden werd) en terug afgesloten met een telefoontje, vaak met een bang hart…

De laatste longontsteking werd er té veel aan. Schoonvader was op. Het begon tot ons door te dringen dat het zo niet verder kon. De jongens merkte het. Opa’s lichaam kon niet meer. Maximan huilde dikke tranen boven zijn bord… Wij huilden gewoon mee.

Tot afgelopen maandag. Het gesprek met de arts vertelde ons wat we al lang wisten: er was geen kans meer op genezing. Hij zou waarschijnlijk nooit meer zonder beademing kunnen. Hij zou waarschijnlijk voor de rest van zijn “tijd” intraveneuse voeding moeten krijgen. Naar huis komen was geen issue. Om van de dialyse nog maar te zwijgen. We keken elkaar wezenloos aan. Dit was het niet. Dit was geen toekomst voor iemand die 2 dagen later 82 jaar oud zou worden.

We namen afscheid. Heel rustig. Ik fluisterde in zijn oor dat ik goed voor “de mannen” zou zorgen. Manlief snikte met lange uithalen. De ondersteunende medicatie werd afgezet, de pijnmedicatie en de slaapmedicatie werden verhoogd. We zaten naast zijn bed, schoonmoeder en ik, en hielden allebei een hand vast. We vertelden hem dat het OK was, dat hij moe mocht zijn… Zijn bloeddruk daalde, zijn hartslag vertraagde. Alle alarmen werden afgezet. Er moest geen arts meer komen kijken… Het leven glipte weg, zomaar, onder ons toezien… Tot er een 0 verscheen, een rode nul…

Loslaten is de ultieme vorm van liefde….