Altijd alert blijven

Eigenlijk loopt het hier thuis best goed, met de pinda-allergie van midiman. Er is namelijk niets onveiligs in huis, en midiman kent zijn grenzen. Als er toch eens iets onveiligs binnenkomt (bv een doos Merci) dan weet hij dat hij eraf moet blijven. Hij leert ook dat hij dan gewoon iets anders krijgt waar hij ook met smaak van kan eten.

Maar buiten de muren van ons huis loopt het toch regelmatig mis.

Zo afgelopen vrijdag, toen er in school een kerstfeestje was. Juf had aangekondigd dat ze koekjes en lekkers zou kopen. Ze zou extra aandacht geven aan de ingrediënten, zodat midiman mee kon eten. Midiman had een beetje reserves, vrijdagmorgen. Hij vond het niet direct noodzakelijk om mee te eten van dat lekkers. Hij heeft in de klas een apart doosje met (deze keer) witte Leowafels in. Dat komt van de kast wanneer er getrakteerd wordt in de klas. Midiman krijgt die koeken anders nooit, en vindt het een meer dan waardige vervanger.

Omdat hij ongerust was, ging ik vrijdagochtend toch maar effe mee naar de klas, alwaar juf me direct alle lekkers liet zien om te keuren. En daar stond het, in heel kleine lettertjes “sporen van aardnoten”. Zucht en hoezee! Mijn getrainde oog kon een drama voorkomen. Midiman heeft van het andere lekkers wél mooi meegesmuld!

Zaterdagavond gingen we eten bij vrienden. Vriendin wilde eerst eten uithalen. Dat is moeilijk met midiman, dus stelde ik voor dat ik voor hem eten meenam (een kant en klare lasagne is een beloning voor hem :-)). Nee, vriendin wilde dat hij mee kon eten. Er gingen véél mailtjes over en weer, en ik voelde me er verveeld bij. Veel voorstellen moest ik afketsen, en enkele keren bracht ik de lasagne weer naar voor. Uiteindelijk werd een veilig menu samengesteld: zelfgemaakte pizza, met “speciale” ingrediënten.

Alles liep goed! Als dessert kwam er plots pannenkoekendeeg naar boven. Alle kinderen joelden van plezier. Ik stond met vriendin in de keuken te praten, terwijl zij bakte. Ik vroeg waarin ze bakte, want het was helder, terwijl ik pannenkoeken nog steeds gewoon bak in boter. “Arachide-olie” klonk het, en vriendin bakte lustig verder. Manlief verslikte zich in zijn glas wijn, en riep terstond “Arachide-olie???” Vriendin knikte, zich van geen kwaad bewust. Manlief stond recht. Ik zag vriendin denken. Ik zag vriend denken. En manlief keek naar mij. Vriendin vloekte. Wij herademden. Pannenkoek ging naar de kippen en pan werd uitgewassen. Daar kwam de ouderwetse boter uit de koelkast.

Het waren heerlijke pannenkoeken, het moet gezegd worden :-).