Vijf jaar geleden viel er onverwacht sneeuw. Ik was nog een onervaren moeder van een kleuter en een pasgeboren baby. Ik had nooit stilgestaan bij de impact van sneeuw op kleutervoeten…
Maximan kreeg koude voeten, wilde niet meer stappen. Moeder toogde naar de schoenwinkel, alwaar ze zocht naar sneeuwlaarsjes in maatje 26. Helaas waren die overal uitverkocht in zo’n klein maatje… Wel waren er nog knalroze sneeuwlaarzen. Even warm als de jongensversie, alleen in een meisjeskleurtje. Er restte me weinig keuze…
Roze sneeuwlaarzen
En nu, 5 winters later draagt miniman ze. Hij is er supertrots op, terwijl we indertijd maximan moesten dwingen ze aan te doen. Sindsdien koop ik die dingen dus netjes tijdig in, en hebben we in elke maat een paar in jongenskleuren (zwart of blauw…). Maar de roze weiger ik te vervangen: ze zijn heerlijk warm en tja, waarom zou ik er nieuwe aanschaffen voor de laatste telg?
Onlangs waren we op bezoek bij een arts in het ziekenhuis. Haar oog viel op de knalroze laarzen van miniman. Ze maakte er tegen hem een opmerking over, en keek me toen aan. Ik wachtte op commentaar. “Mevrouw, dat vind ik nu dus eens geweldig knap, dat u zich totaal niet stoort aan het rollenpatroon!”.
Altijd plaats aan tafel 
Ik heb het ook moet leren: in september al sneeuwlaarzen kopen. Gelukkig vallen er meestal wel enkele uit de lucht van de kinderen van mijn grotere nichten. ‘Enigszins passen’ is bij ons zoveel als ‘de juiste maat’. Op kleur wordt ook niet gelet, maar ik betwijfel toch dat de oudste zoon met roze naar school zou willen gaan 🙂 Maar twee jaar geleden misschien wel…
Mijn zus heeft nu geleerd dat ze zwarte sneeuwlaarzen moet aanschaffen voor haar dochters :-). Ondertussen staan er al een maatje 35 en 36 te wachten op maximan!
Mocht die arts kritiek hebben gegeven op die laarzen, zou ik hem wel even op zijn plaats gezet hebben denk ik. Maar toch fijn, die reactie.
Er komt een moment dat jongens dat niet meer willen dragen hoor .
En misschien ooit een moment waarop ze het terug willen dragen 🙂
Supermasj: net in het bestek van dit postje vind ik het dan weer opvallend dat je de arts ‘spontaan’ als ‘hem’ bestempelt.
(Doet me denken aan een voorval uit mijn co-assistenten-tijd: Samen met een – mannelijke – verpleger ging ik een onderzoekskamer op spoed binnen, waar de verpleger door de bejaarde patiënt begroet werd met ‘mijnheer doktoor’. Waarop die er op wees dat ik de arts was. De man sprak mij (1.55m groot, en met een rok aan) vervolgens aan met: ‘Ah, dag jongeheer…’)
pink is helemaal in
ook voor jongens 😉
Enne… die laarsjes: ten behoeve van zoonlief zou ik ze als ‘lichtpaars’ bestempeld hebben. Maar of dat zou gewerkt hebben?