Grootouder ad interim

Geen opa meer… Het is nu de realiteit voor onze musketiers. Ze staan er niet dagelijks bij stil, maar toch regelmatig. Vorige week was er stress, alle 3 hadden ze deze week grootouderfeest. En wie zou er komen voor hen? Mijn vader kon niet, hun opa was dood, en de vriendin van opa was nooit geïnteresseerd. Opa bracht altijd onze tante Jo mee, een oude kleuterjuf van 82 die de oma-rol op zich nam. Tante Jo is eigenlijk mijn vervang-schoonmoeder. Zij vertelt verhalen over manlief, en kent hem door en door. Ze was de beste vriendin van mijn schoonmoeder, die 19 jaar geleden overleed. Zonder opa zou tante Jo ook moeilijk hier geraken… Er zou dus enkel grootmoeke zijn…

Miniman wist raad: hij vond dat tante Toos wel in de plaats kon komen. Tante Toos is de zus van opa, dus ook dat kon volgens hem wel. Er werd onderhandeld met de jongens. Tante Toos was ook welkom bij midiman en maximan. Er werd dus gebeld met de zeer aparte vraag. Tante Toos was geëmotioneerd en erg blij! Ze had immers aan opa beloofd dat ze altijd goed voor ons zou zorgen. Tante Toos zou gelijk langs tante Jo rijden, zodat die ook mee kon komen. Dat bracht het totaal op 3 grootouders! Zondag steeg de spanning in huis: maandag was grootouderdag bij de 2 jongsten. Midiman constateerde dat er alsnog geen man zou zijn. Toch een probleem. Hij kwam zelf met de oplossing: ze zouden Frank vragen, een erg goede vriend van de familie, en volgens hem oud genoeg om opa te kunnen zijn. Niemand zou iets merken :-). Dat werd moeilijker, want Frank heeft zelf geen kinderen, en zou met de tram moeten komen. Onze band is wel erg sterk, hij heeft een hart van goud, en was getuige op mijn huwelijk. Opnieuw de telefoon. En opnieuw een volmondig “ja”.

Maandagnamiddag zat het huis vol enthousiaste mensen: zowel de neppe als de echte grootouders als 2 vermoeide kinderen. Maximan aanschouwde het tafereel. Bij hem was het vrijdag pas grootouderfeest. Hij kwam bij me staan in de keuken. Zou Frank ook mee naar hem willen? Ik moedigde hem aan om het zelf te vragen. Daar stond hij dan, naast de grijzende man. Aarzelend klonk het “Zou jij mijn opa een beetje willen zijn? En vrijdag komen?” Frank knikte, en zijn ogen schoten vol.

En zo zaten er vandaag weer 4 grootouders in de zaal voor maximan. En volgens mijn moeder moesten vooral de neppe exemplaren een traan wegpinken toen maximan een gedicht moest brengen :-).