Zondagsarmpje bis

In februari had miniman voor de eerste keer een zondagsarmpje. Mijn zus toverde toen alles weer in orde. De eerste dagen erna waren we extra waakzaam, maar er gebeurde niets speciaals meer, en miniman kloeg er verder niet meer over. Case closed.

Tot vanavond. Hij zat op de sofa, en deed gekke dingen. Typische jongensdingen. Typische kleuterdingen. Plots begon hij hard te huilen. Iedereen keek op. Vragend. Ik vroeg hem wat er was. “Mijn arm draaide naar links en toen naar rechts en toen was het… gedaan!” Hij snikte en hield zijn arm stokstijf naast zijn lijfje. Ik wist gelijk hoe laat het was. Ik belde mijn zus, de hulplijn. Ze nam niet op. Ik belde de huisarts. Die gaf de raad door te gaan naar spoed, zodat er ook een foto gemaakt kon worden. Ik belde manlief, die nog op het werk was. Met 3 kinderen naar spoed gaan terwijl ik net het eten op tafel had gezet? Zucht. Manlief was niet te bereiken. Toch maar eens op de GSM van zus bellen. Waarempel gehoor! Ze was thuis! Ik mocht langskomen. Daar gingen we. Miniman in de auto krijgen was niet evident. Hij wilde gedragen worden en had pijn. In de autostoel lukte ook moeilijk, de riempjes aandoen zou nooit lukken. Dan maar in de autostoel van grotere broer, daar moest niet gewrongen worden.

Zus kreeg het opnieuw gezet, maar het ging moeizamer dan de vorige keer. Toch maar eens een afspraak maken bij de orthopedist…