Vandaag gingen onze 3 jongens op schoolreis!
Op zich een fait divers, ware het niet dat ik vanochtend het toch druk vond: 3 enthousiastelingen insmeren, aankleden, voeden en er dan voor zorgen dat elk kind ook nog eens met de juiste rugzak op de juiste plek belandde was toch nog van een andere proportie dan een doordeweekse ochtend. Ook moesten er weer extraatjes mee voor midiman. Hij heeft een speciale rugzak met koelvakje waar zijn medicatie relatief fris in blijft, maar daarnaast gaat er nog een extra epipen mee in de rugzak van zijn juf. Voor noodgevallen. Of voor wanneer er toch 2 epipennen nodig zouden zijn.
Alles liep voorspoedig. Tot bleek dat maximan (die ergens anders naartoe ging dan zijn broers) in een bus stapte aan de andere kant van het plein. Midiman en miniman stapten per toeval in dezelfde bus (tot het grote genoegen van midiman een dubbeldekker!). Ik besloot te wuiven naar de 2 jongsten, want voor miniman was het de eerste keer. Het zou handig zijn geweest als mijn 2 mannetjes aan dezelfde kant van de bus waren gaan zitten, maar hieraan hadden ze niet gedacht :-). Gelukkig draaide de bus rond het plein, en kon ik eerst naar midiman zwaaien, en erna naar miniman (hypothetisch dan, want het ventje keek zo zijn ogen uit dat hij mij totaal niet zag staan).
Vanavond waren ze moe. Rozig van het vele spelen. Heerlijk geurend naar lekker buiten geweest te zijn. Lieve bezwete kopjes. Enthousiaste verhalen, over een meer zonder haaien. Kleding vol zand. Lege rugzakken. Letterlijk dan. Figuurlijk is de rugzak een ervaring rijker…
Altijd plaats aan tafel 