Afscheid

Het is een feit… we hebben afscheid genomen van ons weekendpleegje…

Anderhalf jaar geleden ontmoetten we hem voor de allereerste keer: een bedeesd mannetje, dat in sneltreinvaart rondkroop door ons huis. We kwamen ogen tekort om hem in ’t oog te houden. Het was best heftig, want pleegje had ook extra zorg nodig. We wenden er echter heel snel aan, en ook de jongens keken uit naar de weekends waarin hij kwam.

Samen maakten we leuke dingen mee. Pleegje zette zijn eerste stapjes bij ons, ging mee op vakantie, ging mee op uitstap naar de dierentuin, ging voor de allereerste keer mee zwemmen met ons gezin, maar leerde vooral gewoon hier thuis spelen en rond dribbelen.

We moeten ook eerlijk zijn: er waren ook ellendige momenten, waarop manlief en ik elkaar aankeken en ons afvroegen waar we ooit aan begonnen waren. Zo had miniman het vaak erg moeilijk met pleegje en zag hij soms op tegen zijn komst. Hij weigerde ook soms met pleegje in bad te gaan, of ernaast te zitten. Ook de situatie thuis gaf bij ons stress. Hoe langer het duurde, hoe uitzichtlozer het werd.  Daar waar we optimistisch en ambitieus gestart waren, bleken de doelen die wij vooropgesteld hadden steeds minder en minder haalbaar. Ook dat gaf aanleiding tot frustratie. De laatste maanden werd de situatie moeilijker. Ook thuis ging het slechter, en we merkten dat pleegje er meer onder lijdde dan we initieel dachten. We trokken aan de alarmbel… Terecht bleek later…

En nu is het dan zover: pleegje gaat een nieuwe weg bewandelen. Afgelopen weekend was het laatste weekend. We hadden onze jongens voorbereid. Miniman praatte er vaak over, ook toen pleegje er was. Hij zei spontaan dat hij extra lief zou zijn, en deed dit ook! We hadden een rustig weekend, waarbij we gewoon gezellig bij elkaar zaten in de tuin. De jongens speelden in de zandbak, op de glijbaan, schommelden, gingen in het zwembadje,… Buiten het ontbijt aten we op verzoek altijd buiten. Zondagavond brak aan… Pleegje ging voor een laatste keer mee in bad. Midiman moest huilen… Het afscheid was bitter…

Afscheid nemen hoort erbij. Maar het is toch weer moeilijker dan gedacht. We nemen even een time-out in pleegzorg… Even een paar maanden lang enkel ons gezin, om ook de jongens te laten wennen aan de nieuwe situatie…