De leegte die blijft na pleegje is raar. Hij was er niet altijd, dus het missen verloopt wat houterig.
Woensdag besefte ik tijdens het strijken dat body’tjes terug verleden tijd zijn. Ik streek de laatste kleertjes die hij afgelopen weekend droeg, en borg ze netjes terug in de commode van pleegje, waar al zijn spullen bij elkaar staken. Eigenlijk kan de commode leeg gemaakt worden, en kunnen de kleertjes opgeborgen worden, in afwachten van een volgend leven. Toch ben ik nog niet in staat om dat te doen. Ik laat nog eventjes alles bij het oude…
Nu het weekend nadert, besef ik dat pleegje niet komt. Niet abnormaal, maar er is ook geen “volgend” weekend, waarin hij wel zou komen. Dat voelt een beetje raar aan. Abnormaal…
Pleegje heeft het de eerste dagen naar het schijnt ook moeilijk gehad. Zou hij dan toch beseffen dat ze een andere periode in zijn leven aanbreekt? Het is raar… Samen met de jongens heb ik een fotoboekje gemaakt, met de leukste foto’s van zijn tijd hier. Eentje blijft hier, eentje zal naar pleegje gaan. Voor later, als hij zijn kindertijd misschien wilt reconstrueren…
Altijd plaats aan tafel 
Afscheid nemen laadt littekens achter. Probeer vooral de positieve kant van ’t verhaal te zien. Je hebt Pleegje al die tijd goed geholpen en nu is er een goede, lange termijnoplossing voor hem.