Deze week kwam de pleegzorgbegeleider langs. In het midden van de dag, dus manlief vertrok ’s morgens vroeg naar zijn werk, en kwam tegen het overlegmoment naar huis, om erna verder te gaan werken.
We wisten niet goed wat te verwachten, aangezien pleegje niet meer naar ons komt. Toch was het een bijzonder aangenaam gesprek, waarin de begeleider duidelijk aangaf dat er fouten gemaakt waren in het dossier. Eigenlijk had pleegje niet in weekendopvang mogen gaan, anderhalf jaar geleden. Er waren toen al twijfels, en die zijn gebleven, maar jammer genoeg is er door de wissel tussen begeleiders te lang gewacht om in te grijpen. We hadden tijdens de plaatsing regelmatig aangegeven dat het niet klopte, maar het was onze eerste weekendplaatsing, dus wisten wij veel… Onze bedenkingen, gevoelens en verwachtingen werden bevraagd, en we konden ons hart luchten. We sloten het gesprek af met een fijn gevoel.
De komende weken kunnen we telefoon verwachten, om te kijken of ons dossier moet aangepast worden. Onze selectie dateert van 5 jaar geleden, en misschien zijn onze “wensen” wel veranderd? Ik kan me met de beste wil van de wereld niet direct meer voor de geest houden wat we toen “vroegen”. Een meisje, maar ach, pleegje was een exemplaar met piemeltje, en meer dan welkom :-).
Nu pleegje niet meer komt, zien we ook de gevoelens van de kinderen. Midiman en maximan missen hem oprecht, en vragen geregeld hoe het met hem gaat, en of ik nog iets gehoord heb. Er wordt vaak ook eens gekeken in het fotoboekje dat we lieten maken. Miniman is blij, en dat voelt raar aan. Hebben we signalen verkeerd geïnterpreteerd? Hebben we onvoldoende (of geen) rekening gehouden met zijn gevoelens? Alleszins, toen het zoontje van een vriend een nachtje kwam logeren, vroeg hij ’s ochtends bij het ontbijt heel ernstig of J nu ook elk weekend ging komen :-).
Altijd plaats aan tafel 
Een evaluatie is mss zo slecht nog niet,……..en mimiman gaat mee met de gang van zaken evolueren,……;komt goed,……..