We zaten aan het zwembad op de camping. Eén oog op een boek, één op de jongens. OK, en half dan, want het viel me op dat de zonnecrème van de man naast me op was. Hij probeerde de allerlaatste druppel wanhopig uit de bus te krijgen. Op zijn schoot lag een Nederlandstalig boek. “Tijd om naar huis te vertrekken” zei ik lachend tegen de man. Wat bleek: het was hun voorlaatste dag :-).
We geraakten aan de praat, en plots ging het gesprek over de zware voedselallergie van hun dochter. Pinda-allergie! Zoveel herkenning! Manlief zette zich ernaast, en zijn vrouw babbelde ook mee. Het werd een uitwisseling van ervaringen, frustraties, bezoekjes aan het ziekenhuis,… Hun dochter was al 18, en toch was het nog steeds een bezorgdheid.
Voor ons was het ook erkenning, want ze pakten het grotendeels aan op dezelfde manier als ons!
Altijd plaats aan tafel 
Dat helpt altijd met lotgenoten praten,……..die weten ook waarover ze praten, degene die het niet meemaken kunnen enkel gissen!