Leegte

Het valt niet altijd mee…

Het overvalt me soms, gewoon, op een onverwacht moment. Dan bedenk ik dat pleegje hier ook plezier aan zou beleven. Of dan hoor ik een kind lachen op dezelfde manier als pleegje. Of dan kom ik bij het opruimen zijn zwembandjes tegen. Of zijn favoriete vestje. Of het plastieken loopfietsje.

De commode met zijn kleertjes is nog steeds niet opgeruimd. In principe kan het maatje 86-92 netjes terug in de doos, naar zolder. Wachten op een ander kind dat erin past, het zoontje van een vriendin, een nieuw pleegje,… Ook de tripp trapp van pleegje staat nog gewoon aan de eettafel. Soms zit J erop, het zoontje van een goede vriend. Maar het blijft voor de jongens “de stoel van pleegje”.

Ergens is er een leegte. Het kon ook niet anders, na anderhalf jaar. Maar toch blijft het raar, want zo vaak was pleegje hier nu ook weer niet. En toch ook wel. We waren er ongemerkt meer mee bezig. Het scheelt misschien wel dat het nu eigenlijk niet echt goed gaat met pleegje, en dat ook mama dat nu wel beseft. Mama die in actie geschoten is, zeer ten voordele van pleegje. We delen ergens nog wel de zorg om pleegje, die nu niet meer in haar of mijn handen is. Wij zijn niets meer van pleegje. Ex-pleegouders. Maar toch, de indruk in ons hart zal blijven…