Loslaten

Enthousiaste midiman, na school. Jongens in de klas gehad. Grote jongens. Van de jeugdbeweging! En daar spelen ze de ganse tijd leuke spelletjes. Ik kreeg argwaan. Slikte. Knikte. En hoorde het gevreesde “Ik wil daar ook naartoe moeke!”…

Er was geen manlief om mee te overleggen die zat in het buitenland. Midiman was zeker van zijn stuk. Ik zag gevaren en risico’s, onverantwoorde leiding, een kind in het ziekenhuis, en zelfs erger. Ik zag het totaal niet zitten. Het gekke is dat maximan ook naar de jeugdbeweging gaat, en midiman zijn euro ervoor nog niet gevallen was. Tot de “promo-actie” in de klas.

Ik sprak de verantwoordelijke. Geen graten. De pot pindakaas zouden ze tijdens het kamp niet op zijn tafel zetten. Ik stierf bijna ter plaatse.

Toch beslisten we (manlief was ondertussen terug in het land) dat we het ooit moeten doen, hem loslaten. Toevertrouwen aan de “boze” buitenwereld. Zijn allergie mag geen belemmering zijn voor zijn ontwikkeling. Daar ging hij dus, gisteren. Epipen in zijn zakje om zijn middel, samen met het papiertje met info en telefoonnummers. Ik sprak één van zijn leiders. En gruwelde direct. Over zijn linkerschouder zag ik…potten pindakaas. Véél potten pindakaas! Ah, het was doopritueel! Tja, er ging pindakaas aan te pas komen… Maar de groep van midiman werd niet gedoopt. Het liefst van al sleurde ik hem gelijk terug mee naar huis. Tot leider door de knieën ging en midiman aansprak. Midiman was écht verkocht. Ik vertrouwde mijn kostbare bezit aan hem toe, en ging met tranen in mijn ogen alleen naar huis.

Het werden lange, bange uren. Om 16.45 stond ik er weer. Midiman was het ratten en ravenspel aan het spelen. Hij leek OK. Toen het tijd was, zwaaide hij enthousiast naar leider, rat en raaf. Thuis kwamen de verhalen. Hij had gedronken. Water. Speciaal voor hem was er een aparte, schone beker geweest. En er was een jongen geweest vol pindakaas, die hij was tegengekomen toen hij van de WC kwam. Ik fronste en vroeg wat hij gedaan had. Doodkalm zei hij “J plakte mij tegen de muur, en ging voor mij staan tot hij voorbij was.”

OK, eerste zaterdag zit erop. Hij is vastberaden terug te gaan, volgende week. Enige obstakel ervaart hij bij zijn medipouch, die hem hindert bij het spelen. Toch maar eens polsen of er geen andere opties zijn…