“Voor wat is’t?” De overgemaquilleerde mevrouw kijkt op van haar werk aan de balie.
“Ik heb een afspraak voor meer info over stamceltransplantatie.”
“Aha. Ja, dan moeten we u registreren”
Stilte. Ik kijk terug. Hoopvol.
“Ik heb uwe pas nodig.”
Zeg dat dan toch? Ik geef hem haar, al lichtelijk geërgerd door de vanzelfsprekendheid waarmee zij ervan uit gaat dat ik dagelijks daar sta met deze vraag.
“Zijde gij hier al geweest?”
“Lang geleden mevrouw.”
“Binnenseweg?” Mijn ouderlijk adres, of iets wat erop trekt. Maar daar woon ik dus niet meer. Ik vertel het haar. Ze vraagt uiteindelijk niet mijn nieuw adres, want hé ja, dat ziet ze toch als de mijn identiteitskaart leest? Kieken, denk ik bij mezelf.
“Ge moet dees hier invullen. En dees ook nog, en dees is uw badge.”
Ik kijk argwanend. Ze merkt het op. Ik zeg haar dat ik toch zoiets niet moet invullen, want dat het voor een bloedgift is. En het andere formulier scoort risicogedrag ivm donaties om zo eventueel risicovol bloed te kunnen vernietigen.
“Awel madam, als ge dat wilt, zult ge dat toch moeten invullen.”
Ik verbaas me over haar manier van doen en haar taal. Als ik kom voor meer info, vind ik het raar dat ik al gelijk moet tekenen en vanalles moet neerschrijven. Maar ach. Erna volgt er wel een korte uiteenzetting over wat het juist inhoudt. En daarna kom ik bij de arts, voor de medische screening. En daar gaan we weer…
“Uw eerste keer?” Mijn gegevens liggen voor haar neus. Daar staat duidelijk op dat ik al ettelijke bloedgiften en plasmagiften achter de rug heb. Zucht.
“Uw ijzer is te laag.” Ik frons. Opnieuw. Maak haar erop attent dat dat 10 jaar geleden misschien zo was, en dat het resultaat waarnaar ze kijkt van toen dateert. “Ah ja, maar ik kan u daar wel iets voor geven.” Duh???
Uiteindelijk geef ik een bloedstaal voor weefseltypering en rijd ik terug richting huis. Het is goed om vertrouwen te hebben in de medische wereld, maar daar hebben die mensen vandaag alleszins niet aan bijgedragen :-).
Altijd plaats aan tafel 
Wauw, wat een verschil met mijn ervaring. Heel vriendelijk onthaald, ik was te vroeg maar mocht toch direct binnen, een heel vriendelijke dokter die door mijn dunne aders in elke arm moest prikken en zich hiervoor zeker 10 keer heeft geëxcuseerd, heel geduldig op al mijn vragen antwoordde, waarna ik na 15 minuten al terug op weg was naar huis.
Ik geef wel eens bloed wanneer het rode kruis op onze site langskomt, en mijn ervaringen zijn altijd erg positief.
Maar dialect spreken zoals jij hier neerschijft aan een balie is not done, vind ik zelf (tenzij de persoon die zich aanmeldt hetzelfde taaltje spreekt)
In het verleden was het ook altijd OK, maar gisteren dacht ik even dat Candid Camera aanwezig was 🙂