Als ik schrijf over het afscheid van mijn oude auto, moet er ook een blogje volgen over de nieuwe. “De bus” wordt hij al oneerbiedig genoemd door de jongens. Het is ook een klein beetje een bus, want hij is nog groter dan de oude auto, en heeft standaard 7 zitplaatsen. Dat was ook de vereiste bij de aanschaf van een nieuwe auto. We wilden vlot één of 2 passagiers extra kunnen meenemen. Er rijdt toch regelmatig iemand mee: van pleegje tot familielid tot vriendje. Zo geschiedde de aankoop van “de bus”.
Als de jongens en manlief ermee lachen, mag ik me het recht toe-eigenen me te gedragen als een buschauffeur. Dat geeft me plots veel voordelen: ik mag onvriendelijk zijn, en domme opmerkingen maken. Ook af en toe een racistische opmerking, langs mijn neus weg. Ik mag een halte voorbijrijden, bij voorkeur wanneer het ’s avonds laat giet. Ik overweeg een toestel te plaatsen om de biljetjes te ontwaarden. Manlief krijgt één nieuw privilege: zo nu en dan mag hij me “bijkloppen”, want ook dat is het lot van een buschauffeur :-).
Alle gekheid op een stokje: na 3 dagen met de bus rijden ben ik bijzonder enthousiast!
Altijd plaats aan tafel 
Nu alleen nog een uniform mét pet ;-
Dat is een idee!
Mijn autoke noemen ze heel neerbuigend “koekendoos”,……maar ook ik ben er megablij mee,…..dus lap het commentaar aan je laars en geniet van je “bus” 🙂
Haha, hier was de kleine auto de “koekentrommel” 🙂
en lukt parkeren al ?
Grappig dat je het vraagt. Vandaag ontdekt dat ik aan het ziekenhuis NIET in de pakeergarage pas wegens “te hoog”…
Zucht… Daar had ik niet op gerekend. Maar parkeren lukt voor de rest redelijk, al zeg ik het zelf :-). Binnen de kortste keren kan ik dat waarschijnlijk als vanouds. Het is nog wat wennen (ik stap nu dus na het parkeren even rond mijn auto om mijn inschattingsvermogen te checken…)