Ik word er bijna horendol van. Overal lees en hoor ik commentaar van trotse ouders op rapporten. OK, ergens snap ik het wel. Maar aan de andere kant maakt het me onzeker. Ben ik er niet té weinig mee bezig??? Morgen krijgt midiman zijn eerste rapport. Ik kan me niet inbeelden dat ik er wakker van zou liggen. Of dat ik het al weken van tevoren zou posten op facebook.
Bij maximan werd het indertijd bevraagd aan de schoolpoort. Meelevend dat wel. “Kan hij een beetje volgen?” Ja bedankt voor de bemoeienis, en zelfs al moest het het geval niet zijn, zou ik niet bij u ten rade komen. Een versneld kind hebben geeft precies aanleiding aan iedereen om eens te checken of hij toch echt wel slim is. Of hij misschien toch niet faalt en moet blijven zitten. Of aan de andere kant; ik mag niet klagen, want ik heb volgens de goegemeente een slim kind. Het is toch nooit goed :-).
Vrienden van ons hebben een kind in hetzelfde leerjaar als maximan. Ik herinner me nog toen ze eens stoeften over de prestaties van hun dochter. Ze was me toch de primus van de klas met een percentage vooraan in de 90. Ik was stomverbaasd! Maximan had helemaal geen globaal percentage op zijn rapport staan! Ah nee, dat moest ik als goede moeder zelfstandig uitrekenen…
Zucht, morgen is het weer van dat. Ik ga de jongens oppikken, en snel wegsluipen. En misschien vooral niet op fakebook kijken :-).
Altijd plaats aan tafel 
Tja, dat opscheppen is iets dat op alle vlakken vervelend is… Ik herinner me dit topic nog van appelboommevrouw in dezelfde lijn http://onderdeappelboom.wordpress.com/2012/09/02/opbodpolitiek/
Wat een kort geheugen heb ik, ik heb er zelfs nog op gereageerd :-). Doeme, mijn man kan best niet met mij stoefen :-).
Ik krijg ook de kriebels van de FB-posts,…..elk kind heeft zijn eigen talenten,…..punt!!
Ik heb nog een groter probleem: mijn kinderen krijgen geen rapporten mee. “Ja maar, hoe weet ge dan dat ze het goed doen of niet?” Euhm, dat bespreek ik met de juf, tijdens het 45 minuten durend individueel gesprek, waar het ook gaat over haar attitude of zo. En iedereen dan maar zeggen dat ze dat niet zouden kunnen… Ik ben dus definitely geen goede moeder, because I don’t care!
Ik herinner me nog uit mijn jeugd hoe moeder dan ijverig op het rapport-briefke begon rioolstatistiek te bedrijven om tot resultaten te komen als: “ge zijt voor godsdienst meer achteruit dan het klasgemiddelde”
Onbegrijpelijk …
Gelukkig hebben wij nu een school waar ze geen punten krijgen. Oma zal nogal ogen trekken als ze dat ooit te weten komt !
Een school zonder punten???? Hoe kan je dan weten of ze het kan????????
Omdat je dan MOET kijken naar wat de kinderen effectief verworven hebben. Want wat ben je nu met te vergelijken met het klasgemiddelde? Zit je in de sterke klas, dan krijg je thuis op je donder omdat je onder het gemiddelde scoort, kan je het even goed en zit je in een zwakkere klas, dan is iedereen fier op je omdat je bij de besten bent… punten zorgen voor vergeleken worden met anderen en daardoor verlies je de essentie.
Het was eigenlijk ironisch bedoeld 🙂
Ik heb pas gisteren om 22u in hun boekentas ontdekt dat er een rapport was; het kan dus nog ontaarder 😉 Willem: ook bij ons in het eerste jaar geen punten, later wel. Maar daar zijn veel voor en tegens over te zeggen en geen punten is niet zonder meer ‘gelukkig’. Voor sommige kinderen (en misschien vooral de ouders van het type waar anomama naar verwijst ;-)) is dat inderdaad een zegen, maar voor anderen (en ik ben er één van) is het uitblijven van echte punten zeer nefast. Je echtgenote zal daar wel de theorieën rond kennen 🙂
En nu ga ik even iets over het rapport gaan facebooken zie 🙂
tgoh ik zeg altijd wat mijn ouders tegen me zeiden: heb je jouw best gedaan? meer dan dat kan je niet doen…
en laatst zat er bij de dochter een toets in haar boekentas en ik: amai dat heb je goed gedaan, daarop antwoordde ze droogweg: ik heb gewoon mijn best gedaan, meer dan dat kan ik niet doen. Voor de uitslag heeft ze zelfs geen interesse 😉