Onze zonen waren bijna dochters, dus het werd hoog tijd voor een kappersbezoek.
Maar, na een telefoontje kwam ik erachter dat onze vaste kapper de komende 2 weken geen tijd heeft wegens verlof. Toch wilde ik zo lang niet wachten, want miniman moest soms al zijn haartjes uit zijn ogen wrijven.
Manlief bracht de oplossing: de Marokkaanse kapper waar hij zelf jaren ging was ook open op zondag. Zo geschiedde dat we vanmiddag die richting uitgingen met mijn bus.
De jongens keken raar bij het binnengaan, net zoals de kapper zelf. “Wat staat daar?” vroeg midiman, wijzend naar een kader met een tekstje in naar wat ik meen Arabisch. Hmm… “Als je niet stil zit, knip ik je oren eraf.” Miniman fronste zijn wenkbrauwen, en een andere wachtende meneer schaterde het uit.
Maximan was wat ongerust: zou de kapper wel begrijpen wat hij wilde? Hij besloot als eerste te gaan. Maar een jongen met lang haar is blijkbaar niet schering en inslag, en de kapper vond het maar raar dat we hem lieten kiezen. Daarna kwam miniman, die het geweldig vond. Hij kreeg een fris jongenskopje. Als laatste ging midiman, die koos voor een “broske” en daar – eerlijk waar – ook prachtig mee staat.
Na de knipbeurt kregen de 3 jongens een lolly (waar tot groot jolijt binnenin een kauwgom zat!) en betaalde manlief €25 euro. Ik schrok: slechts €25 voor een zondagmiddag plezier?
Op de terugweg keek maximan rustig uit het raam. “Zijn we eigenlijk nog in België?” Manlief en ik schaterden het uit, hoewel het tegelijk tekenend was, dat onze eigen zoon dacht dat we in het buitenland zaten omdat de mensen er net iets anders uitzagen en een andere taal spraken. De culturele mix in onze omgeving is duidelijk niet realistisch.
En nu vraag ik me nog steeds af wat er in dat kadertje stond…
Altijd plaats aan tafel 