Pesten…

Maximan wordt gepest.

OK, ik heb het hier neergeschreven.

Het doet pijn om het zwart op wit te zien.

Maximan wordt al lang gepest. Vanaf de peuterklas. Toen was het omdat niemand geloofde dat hij “maar” in de peuterklas zat. In het eerste leerjaar werd het plots veel erger. Hij was versneld, en een aantal kinderen vonden dat reden genoeg om hem belachelijk te maken. Woorden als “baby”, “debiele kleuter” en zelfs “homo” werden toegevoegd aan zijn woordenschat. Hij begreep allerminst wat er zo spannend en belachelijk was aan homo toen we hem uitlegden wat het was. Toen het schooljaar vorderde namen die pesterijen af: zijn klasgenootjes ontdekten dat hij eigenlijk net als hen was en thuis hoorde in de klasgroep.

Het tweede leerjaar was weerom een bumpy ride: de klassen werden door elkaar gehaald en de machtsverhoudingen werden opnieuw uitgetest. Weer bleek maximan een ideaal slachtoffer. Hij sloeg niet terug, probeerde het over zich heen te laten gaan en had het vaak zelfs niet echt door.

In het derde leerjaar werd er gepest omwille van zijn langere haar. Afknippen wilde hij echter niet. Hij vond het achterlijk dat meisjes kort haar mochten hebben, maar jongens geen lang haar. Gelijk had hij. Ergens was ik trots dat hij niet de weg van de minste weerstand koos. Toen het té bont werd, sprak hij zelfs de directeur aan. De grote pesters konden op het matje komen, en toen één ouder er lucht van kreeg, werden de kinderen ook thuis aangepakt en klaarde de lucht op.

Tot nu. De grootste pester doet het weer subtieler. Maximan is weer het doelwit. Als ik vraag hoe hij reageert, komt hij niet verder dan “niet”. Of “de juf op de speelplaats inlichten, maar op zich heeft dat weinig nut”. Vooral het liegen maakt hem boos. Soms proberen andere kinderen hem de schuld te laten krijgen van iets wat stuk is. Hij mag zich dan verdedigen tov zijn meester dat hij er niets mee te maken heeft. Uiteraard is er ook de perceptie van maximan die soms fout loopt. Maar toch, er is nooit een excuus voor pesten. Ze moeten mijn kind niet tof vinden, maar lieve god, dat ze hem dan links laten liggen!

Gisteren mocht hij naar een verjaardagsfeestje. Bijna de hele klas ging mee bowlen met de jarige. Toen manlief hem en een vriendje ging oppikken, werd hij aangesproken door de vader van het feestbeest. Dat hij toch wel erg gepest was, maar dat hij hoopte dat hij het toch leuk had gehad. Manlief was sprakeloos… Net als ik. Voor mij brak er iets. Ik huilde de tranen die maximan had willen huilen, maar had ingeslikt.

Ik voel me een slechte moeder. Mijn kind wordt gepest en ik, als volwassen vrouw, weet niet wat ik moet doen. Ik kan hem niet beschermen tegen de anderen. Dat hoeft ook niet. Maar ik wil hem wel laten opgroeien tot een fijne en weerbare volwassene, die leert dat hij OK is. Een beetje anders zijn mag, niet?

Gisterenavond stuurde ik een lange mail naar meester en zorgjuf. Dat het weer erg was. Dat maximan slecht in zijn vel zit en steeds minder graag naar school gaat. Dat ik toch wil dat het probleem bekeken wordt. Mijn kind heeft géén hulp nodig bij lezen of schrijven, maar wel bij het leggen van sociale contacten. Maximan moet kunnen vertrouwen op volwassenen, en moet zich veilig kunnen voelen op school en op andere plaatsen.

Er kwam snel een mailtje terug. Van meester, die blij was dat we er niet mee bleven zitten, maar het opentrokken. Die aangaf dat er geen pasklare antwoorden zijn, maar dat er samengezeten moet worden. Wordt vervolgd, deel 27…