Pesten: tussentijdse evaluatie

Dit weekend probeerden we maximan duidelijk te maken dat het zeker niet aan hem lag, en dat wij hem erg graag zien, ondanks zijn soms minder fijne kantjes. We praatten met hem, en probeerden zijn frustratie te kanaliseren. Want ja, op school reageert hij dan gelaten, maar thuis, waar hij zich veilig voelt, komt dan plots alles eruit en hebben we een wandelende vulkaan. Zondag werd het hem te veel, en stond hij plots klaar om “weg te lopen”. Uiteindelijk hebben we toen met z’n tweeën een wandelingetje gemaakt.

Maandagavond bleek bij thuiskomst dat zijn muts weg was en dat er wéér een fruitdoosje vernield werd. Op dat moment brak er echt iets, en kwam de leeuwin in mij boven… Ik nam het initiatief tot een gesprek met zijn meester, en drong aan op actie. NU! Instantaan, voor mijn kind ten onder zou gaan. Ik kreeg gehoor, en er werden afspraken gemaakt. Ook kwamen er aspecten naar boven, zoals “Hij verweert zich niet.”. Tja, als het niet in hem zit, zal hij het niet doen. Dat is geen reden om gepest te worden. Met een knipoog maakte ik maximan duidelijk dat als zijn hand ooit, per ongeluk, zou uitschuiven, we het hem nooit kwalijk zouden nemen. Ik kan me namelijk inbeelden dat het ooit wel eens zo ver komt dat hij breekt en misschien op dat moment ook fysiek wordt. Ik moedig het niet aan, zeker niet. We hebben onze jongens geleerd dat geweld geen oplossing is, voor niets. En toch denk ik nu soms dat het misschien kan helpen. Als de pester eens “toek” krijgt, laat hij hem misschien met rust?

Er werd afgesproken om de zorgjuf en het CLB in te schakelen.

Dinsdagavond kwam hij thuis, en vertelde dat er een klasgesprek was geweest over pesten, zonder pester en gepeste bij naam te noemen. Ook waren er gesprekjes bij de zorgjuf, waarbij die laatste in een mailtje aan ons aangaf dat maximan gewoon verbaal erg sterk is, en soms niet begrepen wordt.

Het doet me verdriet, het hele gedoe. Tegelijk ben ik trots op mijn grote man, omdat hij toch oh zo matuur reageert. Ik vertelde hem over ons verdriet en schuldgevoel. Over dat ik hem niet kan beschermen en het niet direct kan oplossen. Hij keek me wijs aan en zei “Maar je doet wel je best, dat weet ik”. Ik werd warm van trots. Hij is zo wijs soms… Ik vertelde hem dat hij eigenlijk sterker was dan de pestkoppen, omdat die waarschijnlijk pesten uit angst om zelf uit de groep te vallen… Hij knikte. Erna aanvaardde hij zijn nieuwe muts in dank :-).

Vandaag sprak ik zorgjuf aan om te melden dat ik een gesprek wil met haar en meester. Ik wil een plan van aanpak zodat maximan en wij houvast hebben. En verder denk ik: hé grote kerel, lieve man die mij mama maakte, ik zie jou ontzettend graag!!!!