Ik vind het een moeilijk fenomeen: bedelen…
Ik kom er niet zo erg vaak mee in contact, maar aan de supermarkt staan er wel erg vaak mensen. Iemand die “gewoon” staat te bedelen, iemand die een krantje aan de man probeert te brengen, iemand die kerstkaartjes verkoopt voor mindervalide kinderen, iemand die stiften verkoopt voor een kindje met leukemie,… Daarnaast is het vooral in het verkeer: aan een kruispunt wil het al wel eens raak zijn. En dan zijn het nog tal van acties aan de deur: een vlaai voor de voetbalvereniging, chocola voor de scouts,…
Van al die dingen zijn er slechts een handvol waar ik systematisch aan doneer:
- het Rode Kruis: elk jaar worden er 2 sets stickers aangekocht. Zo ligt er in elke auto één, en hebben we die taak weer vervuld.
- Elke maand storten we €15 aan Plan België. We hebben geen eigen pleegkindje, maar we steunen onderwijs een meisjes om ze een betere toekomst te geven.
- We kopen in november steevast wat spullen bij 11.11.11. Los van het feit dat de jeugdbeweging van zoonlief die dingen huis-aan-huis verkoopt, vind ik dat wel een goed doel.
- Onze kerstkaartjes kwamen altijd van Unicef, nu zij ermee gestopt zijn, kopen we er van Oxfam of 11.11.11. Al onze geboortekaartjes (op dat van sterrenman na), komen ook van Unicef trouwens. Dat vonden we een “kleintje” om andere kinderen te helpen.
- Jaarlijks kopen we de kalender van de brandweer, zeker na onze brand in ons huis, een tijdje geleden :-).
- Er wordt gestort voor een “onverwacht” goed doel, meestal de 12-12 rekening.
Maar dan. Wat doen we met de rest? Met de opdringerige mindervalide man aan de karretjes bij Delhaize? Met de gemotiveerde familieleden in de Colruyt? Het geeft me een vervelend gevoel om niets te geven. Wij hebben het zelf goed, maar ergens vind ik dat we met pleegzorg ons steentje bijdragen. Ook helpen we een vriend van ons wel eens uit de nood: geen rechtstreekse financiële steun, maar zijn rekening in de supermarkt is wel eens door ons betaald, en ook de schoenen van zijn peuterzoon zijn een cadeautje.
Maar waar stopt het? Ik kan in mijn eentje de wereld niet redden. Wat is fair? Wanneer moet ik een schuldgevoel hebben?
Hoe gaan jullie ermee om? Waar trekken jullie de grens?
Altijd plaats aan tafel 
Zeer heikele kwestie.
Zelf geven we een vast per bedrag per maand aan 4 organisaties (AZG, Vredeseilanden, WWF en Amnesty International). Stickers van ’t Rode kruis koop ik ook, en ik koop nog wel eens postkaartjes of iets dergelijks in een winkelstraat (niet voor éénder wat).
De bedelaar aan de Delhaize kreeg van mij steevast een EUR toegestopt. Tot ik eens net voor sluitingstijd lansgging en ik tot de conclusie kwam dat hij met dat geld alcohol en sigaretten kocht, vlak voor sluitingstijd…
Ik heb ooit eens gelezen dat we eigenlijk alleen maar zouden geven om ons een goed gevoel te geven, ons geweten te sussen. De idee was dat wanneer je een nieuwe TV koopt je intrinsiek de beslissing neemt dat je recht hebt op TV te kijken, terwijl je met dat geld enkele kinderen ergens ver weg zou kunnen in leven houden…. Dus, waar stopt het? Ik weet het niet…
Ook voor mij is dit een moeilijke.
Ik geef sowieso aan geregistreerde goede doelen, zoals kankerfonds, 11.11.11, rode kruis, en zoals jij het noemt: de onverwachte goede doelen genre 12-12 rekening.
Natuurlijk vind ik het werk van Oxfam, natuurpunt, Amnesty, AZG, Unicef, en nog zoveel andere, ook belangrijk. Maar een mens moet keuze’s maken. En meestal selecteer je om subjectieve redenen: de doelen die om gelijk welke reden dicht bij jezelf liggen, die halen het… Bij enquêtes op straat is dat dan ook wat ze te horen krijgen: “dat ik beperkt ben in wat ik kan geven, hun organisatie wél een warm hart toedraag, maar mijn geldelijke steun al naar anderen gaat”. Meestal gaan ze hier wel goed mee om.
Soms kan ik niet voorbij gaan aan verkopen voor het goede doel zoals stiften of postkaartjes voor scholen, cliniclowns ed.
Waar ik niet aan geef zijn de bedelaars aan kruispunten, supermarkten, enz die daar zitten met opgestoken hand en vaak nog een bordje waarop geschreven staat dat ze nog x aantal (soms zieke) kinderen hebben. Het is mijn overtuiging dat ze beter zouden kunnen geholpen worden via een sociale dienst, dan met die ene euro die ik zou geven. Sommige bedelaars worden immers enkel uitgebuit en door hen iets te geven hou je dat systeem aan de gang. Denk ik…. maar ik kan fout zijn,…
Toch wordt er steeds een appél gedaan op mijn schuldgevoel; omdat ik, wij, het beter hebben dan zovele anderen. Ook al zijn er ook velen die het – op financiëel vlak – ongetwijfeld veel beter hebben dan ik. Het ligt er maar aan hoe je het bekijkt…
Ik heb in Ecuador nog met straatkinderen gewerkt en heb toen gekleerd dat geld geven aan bedelaars het probleem vaak alleen maar versterkt. Dan geef je beter aan daklozen organisaties enzo. Zelf geef ik dus echt nooit iets aan de grotowarenhuizen of aan bedelaars. Muzikanten op de Gentse feesten wel maar dat zijn geen bedelaars.
Verder sort ik ook niet vaak, en ook zelden na een speciale actie. Soms stoort het met een beetje dat goede doelen zich zo moeten uitsloven voor zo kleine giften. Natuurlijk koop ik ook rode kruisstickers maar ik zie dat niet als een gift en eigenlijk heb ik die stickers niet nodig.
We hebben en sponsorkindje en als ik wat vertrouwen krijg in de organisatie zou ik gerust nog een paar bij nemen. Dat engegemant, daar geloof ik meer in dat in stickers of een liedje of music for life. Eens per jaar kies ik wel één organisatie voor een echte gift, meer dan 100 euro zeg maar, zoals vorig jaar Villa Rozenrood en dit jaar dokters van de wereld.
Maar schuldgevoelens moet je nooit hebben. Daar help je niemand mee. Je doet wat jij denkt dat goed is, punt. Dat is genoeg. Rekenen en vergelijken is nergens voor nodig.
Jullie dragen jullie steentje meer dan bij,…..en dat moet volstaan, ook al is het maar een druppel, als iedereen een druppel geeft ontstaat er ook een emmer,….
Ik vind dat ook een hele moeilijke.
Zelf geven we ook bij “speciale” acties en aan mijn “vaste” organisaties AZG en Unicef.
Vorig jaar heb ik bewust gekozen om voor mijn kerstcadeau te gaan voor oxfam “dieren” (geitjes en kippen). Ze hadden dat heel leuk gedaan. Je kreeg een kaartje en uitleg. Ik wil dat onze kinderen zich er bewust van worden dat er zoveel mensen en kinderen zijn die het met zoveel minder moeten stellen.
Aan bedelaars op straat geef ik niet maar aan de metro zit er ekle morgen een oude man en die krijgt elke week wel een euro of twee. Fundamenteel lost dat niets op maar tja.
Een paar jaar geleden heb ik een Plan International afdeling samen met hen enkele dorpen bezocht in Senegal. Ik was en ben nog altijd geshockeerd. De mensen op het Plan-bureau (een van de mooiste gebouwen dat ik daar heb gezien) waren heel mooi aangekleed. Ze reden rond in hele chique jeeps. De chauffeur deelde met ons zijn “probleem” of hij al dan niet een derde vrouw zou nemen. Wetende dat je dat alleen kan overwegen als je genoeg geld hebt… Sindsdien stel ik me vragen bij de organisatie omdat ik met mijn eigen ogen heb gezien dat er veel geld blijft “plakken” bij de organisatie en hun personeel. Terwijl de mensen in de dorpen in lemen hutten zonder vloer wonen zonder stromend water en de klaslokalen heel simpel uitgerust waren.
Ik probeer er nu de organisaties uit te kiezen met een “simpele” administratie.
Het is niet makkelijk.
Wat ik belangrijk vind, wanneer ik een project steun, is dat het overgrote deel van het geld gaat waar het moet gaan. Jammer genoeg ontbreekt dit vaak bij de bekendere organisaties.
Ik steun al jarenlang projecten via Tearfund (http://www.tearfund.be/) en kwam onlangs een krantenartikel tegen waarbij mijn keuze bevestigd werd. Tearfund stond op de 3de plaats van organisaties waarbij het geld zoveel mogelijk naar de projecten zelf gaat (ik dacht dat het om 97% ging), de 2 organisaties erboven waren 2 Waalse kleine organisaties. Ook nog in de 90% stonden stonden inderdaad 11.11.11, het Rode Kruis en Unicef. Plan België stond toch wel een goed stuk lager (de opbrengst ging maar ergens in de 80% rechtstreeks naar de projecten).
Vroeger gaf ik standaard aan bedelaars in de straat, nu minder vanuit het idee dat je dan hun situatie in stand houdt. Maar zo’n bedelende vrouw met jonge kinderen naast haar, kan ik toch moeilijk negeren.
Wat mooi dat je dit deelt, ik heb hier ook al meerdere keren
stil gestaan en vraag me ook vaak nog af waar trek ik de grens.
Toch denk ik dat het goed is als je voor jezelf nog mag beslissen
wel of niet zonder daar een schuldgevoel aan vast te plakken.
Leuk om hier te kunnen lezen trouwens! Fijne dagen…