Verloren maandag

Letterlijk, een verloren dag.

11.32

Inkomende oproep op mijn GSM, tijdens een vergadering. “School” Mijn hart slaagt een slag over, ik verontschuldig me, spurt naar buiten en neem op. Ik hoor enkele woorden, maar vooral geruststellend. In die zin dat het niet over een allergische reactie gaat. Maar wel iets over maximan. En een ongelukje. En een bezeerde hand. Of ik kan komen?

11.35

Ik verontschuldig me bij mijn collega’s, leg kort uit dat ik naar de school ga. Krijg een verbaasde reactie waarom school niet naar spoed gaat. Pak snel alles in en realiseer daarna dat ik met de fiets ben, sportief voornemen van 2014. Ik bel manlief en leg hem het probleem uit. Zijn aanrijtijd zou ook ruim 20 minuten zijn. Dan doe ik het wel met de fiets. Eerst wel naar huis, zodat ik de auto heb en dan gelijk van school naar spoed kan gaan. En misschien de fles Nurofen kan meegritsen. Ik bel school en leg uit dat ik zo snel mogelijk kom, maar dat het wel een half uurtje zal duren. Het zou geen probleem mogen zijn.

12.07

Ik kom thuis aan, prop rap een boterham uit mijn brooddoos in mijn mond, steek mijn ipad in mijn handtas (voorbereid op een lange wachttijd), neem mijn autosleutels en spring in de auto, op weg naar school.

12.12

De hand van maximan is dik, héél dik. Maximan zelf is totaal van de kaart. Dikke tranen van pijn en verdriet. Mevrouw de directeur, zelf moeder van drie, fluistert me in dat ze me niet ongerust wilden maken, maar dat het er toch vies uit ziet. Maximan heeft erg veel pijn, en ik geef mezelf een pluim omdat ik eraan dacht Nurofensiroop mee te nemen. Ik neem maximan met ijszak mee in de auto, bel manlief en rijd naar spoed.

Een dikke hand

 

 

 

 

 

 

 

 

12.37

We registreren ons op spoed. De dame aan het onthaal haalt er direct iemand bij. Het gaat erg snel: klinisch onderzoek, voorschrift voor een Rx en veranderen van wachtkamer. De foto wordt genomen. Op het eerste zicht lijkt het OK. We wandelen terug naar spoed, waar we weerom direct geholpen worden. Wonder boven wonder ziet het er erger uit dan het is, alleen een zware kneuzing. Het handje wordt wel ingegipst, omdat het toch ernstig is. Alle papieren worden ingevuld en we vertrekken huiswaarts.

19.01

Er klopt iets niet. Eén vinger ziet er echt ellendig uit. Heel gespannen. Blauw. Pijnlijk. Ik overloop de opties. Zou de gips ergens spannen? Hij is niet circulair aangelegd, dus op zich kan dat niet… Ik besluit opnieuw naar spoed te gaan, om er toch iemand naar te laten kijken.

Een blauw vingertje…

 

 

 

 

 

 

 

 

19.27

Voor de tweede keer op spoed. Ik leg kort uit waarom ik terug ben. De assistent begrijpt dat ik het raar vindt, maar snapt niet vanwaar het komt. Het is druk, maar hij probeert ons snel te helpen. Even later stapt de supervisor binnen. Met excuses. Het vingertje is gebroken, en dat hebben ze ’s middags gemist. Ik lach. Dat is een zeer plausibele verklaring! Dan rest de vraag: wat nu? Er wordt overlegd of de nagel misschien doorboord kan worden om de druk eraf te halen. Brrr… Toch maar niet. Spalken lijkt geen optie; het vingertje is té dik, en we willen zeker controle hebben, al was het maar om het direct te merken als het escaleert. Er wordt beslist om de hand te laten zoals het is. Het breukje zit netjes, en de nagel zorgt voor een natuurlijke spalk. We verlaten de spoed met nieuwe briefjes: dinsdag geen school voor maximan en de eerste maand niet sporten. En een vervolgafspraak bij orthopedie.

Verloren maandag…