Over maximan

Over zijn hand.

Over het pesten.

Over het opgroeien.

Eerst over zijn hand. Die is aan de beterhand :-). Afgelopen zondag deden we een tweede poging om de gips eraf te halen. Deze keer kreeg hij vooraf pijnstilling en ging onmiddellijk erna in bad. Daar is het meestal gemakkelijker om iets te bewegen… We spraken vooraf af dat hij een uur zonder gips moest, omdat zijn spieren anders ook maar zwakker werden. Het lukte. Na dat uur kwam hij uit bad, en mocht de gips eraf blijven. Het handje zag er nog steeds niet uit, en erg functioneel was het nog niet, maar het kon ermee door. Maandag ging hij zonder veel problemen naar school, dinsdag wilde hij al terug naar de tekenacademie. Woensdag konden we op controle bij de orthopedist. Ik vroeg naar de Rx-foto’s, en kon alleen maar vaststellen dat het vingertje écht gebroken was. Overduidelijk. De breuk was wel stabiel. De hand werd bekeken en maximan werd bevraagd. Ze wilden een spalkje aanbrengen aan de vinger. Maximan vroeg wat het nut was. Op zich weinig, sprak de arts eerlijk. De breuk zou nooit verschuiven, het zou maximan enkel comfort bieden. Hij zag er geen voordeel aan, nu hij net terug kon schrijven met die hand. Er was gewoon wat last, en kracht op die hand zetten ging totaal nog niet. Maximan besloot dat hij geen spalk hoefde. Daarna polste hij naar de mogelijkheid om de zaterdag erna te gaan schaatsen. De arts lachte. En stemde in. Uiteindelijk zou het stukje bot niet verschuiven, hij kon hoogstens iets extra breken, maar de vinger was geen bezwaar meer. Hij raadde wel aan dan 2 vingers aan elkaar te tapen. Naar huis dan maar, zonder controle Rx, want ook dat bespraken we, en zagen noch de arts noch ik de noodzaak van in: er zou niets veranderd zijn, en aangezien maximan sowieso met de regelmaat van de klok een Rx moet krijgen voor de bepaling van zijn botleeftijd zou het enkel extra straling betekenen.

Het pesten dan. Door zijn pijnlijke hand kon hij rekenen op sympathie van zijn klasgenootjes. Ook de pester(s) lieten hem even links liggen, aangezien hij toch niet op de speelplaats kon. En natuurlijk was het stoer! Hij genoot alleszins van de aandacht :-). We hadden enkele dagen een lang gesprek, waarin hij aangaf dat er toch iets veranderd was. Ook zijn perceptie rond vervelende dingen en kleine plagerijtjes lijkt wat realistischer geworden. Eén scheve opmerking mag zijn dag niet maken. Dat is het beste medicijn tegen een pestkop, besloten we.

Voor de rest wandelde hij afgelopen vrijdag huilend naast me naar school. Hij zag het niet zitten. Het gedicht… “Een dichter is een tovenaar”. Zorgvuldig had hij het uitgekozen en voorbereid. Zelfs miniman kon het declameren. Maar maximan kreeg plots faalangst en sloeg tilt. Ik zag de zorgjuf aan de poort en zij zag de tranen. Ik briefte haar kort, en ze zou het opnemen met meester. Zo geschiedde. Toen ik hem ’s avonds ging ophalen, sprak meester me aan. Maximan had het geweldig gedaan. 10/10, als beste van de klas. En meester had hem er een uitdaging bovenop gegeven: het voordragen op het grootouderfeest… Benieuwd of dat gaat lukken :-).