Egoïsme?

Ik vraag me af of het egoïsme is…

Laat me het plaatje schetsen: één familielid dat in kritieke toestand op intensieve zorgen ligt in combinatie met een grote familie. Dat zou op zich een perfect passend geheel moeten kunnen vormen voor goede zorgen voor het zieke familielid.

Toch is de realiteit anders, en neemt het overgrote deel van de familie zelfs niet de moeite om op bezoek te gaan.

Ik ben onthutst hierdoor. Geschrokken. Teleurgesteld. En ik begrijp het niet.

Het gaat om mijn tante, die zelf geen kinderen heeft en al weduwe is. Toch heeft ze nog 4 zussen en één broer. En op één tante na hebben die minstens 3 kinderen, en hebben die kinderen ook al allemaal kinderen (en die soms ook al). Ik ben het jongste kleinkind (mijn moeder is de jongste in het gezin) en mijn jongste achternicht is één jaar jonger dan mezelf. Om maar een idee te geven.

Mijn tante is een joviaal lief mens. Ze stuurt steevast naar de ganse familie een verjaardagskaart, is op elk feestje, en stond in het verleden voor iedereen paraat. Een vraag of een probleem? Tante hielp wel.

Maar nu ze zelf hulp nodig heeft, komt die er niet. Zelfs niet van de eigen zussen en broer. Mijn moeder, die zelf nog werkt, gaat zonder fout elke dag langs. En het is geen sinecure, want van de ganse hoop, wonen wij het verst van het ziekenhuis waar ze ligt. Ik probeer zelf maximaal te gaan, en ben gisterenvoormiddag geweest, en gisterenavond opnieuw, omdat ze voor een operatie getransfereerd was in de namiddag. Ook deze avond zal ik wel gaan, wat even rondbellen leerde me dat de rest “niet kan”. Ah ja… ik weet ook andere dingen om te doen, maar pas mij aan.

Ik maak dan de bedenking dat als iedereen nu eens een beetje moeite zou doen, tante véél bezoek zou krijgen, en de “last” over meer schouders verdeeld zou worden. Maar OK, het bewijs is geleverd, ik ben verwisseld in het moederhuis :-).