Controle

Ze waren voorbereid, allebei. Ook wat betreft hun kledingkeuze had ik ervoor gezorgd dat alles zo vlot mogelijk zou verlopen: een T-shirt met korte mouwen en een gemakkelijke trui.

Maximan werd afgezet aan school. Miniman en midiman zwaaiden hem parmantig gedag, blij dat zij niet naar school hoefden. Nog niet, alleszins.

We reden verder en we praatten wat. “Welk cadeau ga jij kiezen?” vroeg miniman aan midiman. “Dat weet ik nog niet, ik wil eerst kijken” Het leek een banaal gesprek tussen 2 hebberige kinderen. “Wie gaat er eerst?” vroeg miniman. “Jij” klonk het achter mij. Miniman slikte, en keek uit het raam. Hij twijfelde, en slikte nog eens. Maar hij antwoordde niet.

We parkeerden de auto en maakten nog wat grapjes  toen de lift stuk bleek. Ik meldde de jongens aan, en kreeg gelijk 2 vragenlijsten voorgeschoteld. We vulden ze samen in. Rookt je kind? Què? Rookt mijn kind? Ik keek naar miniman en midiman. Ik legde hen de vraag voor. Plezier alom, uiteraard. De allergologe kwam de wachtzaal in en begroette de jongens hartelijk. Midiman zei proestend dat hij echt niet rookt en dat hij nooit wil roken! Dokter M ging door haar knieën: “Ik weet het kerel, maar sommige oudere kinderen roken wel, en dan moet ik het weten.” Midiman vond het een plausibele uitleg. We overlegden even, en ze vertelde me dat ze maximaal testen aanvroeg, zoals de laatste keer. Ons gesprek was nog niet afgelopen toen de mollige verpleegkundige (met stip onze favoriet!) midiman riep. Miniman slaakte een zucht van verlichting: “Ik moet niet eerst moeke.”

Daar gingen we, met z’n drieën. Midiman ontblootte zijn elleboog, en ging dapper liggen. Miniman zette zich op het bankje aan de andere kant van de onderzoekstafel. Zuchtte diep, wreef in zijn oogjes. Midiman hield zijn adem in. “Hoeveel buisjes” “Elf kerel, zullen we ze samen tellen wanneer ik ze vul?” “OK, ik zal mijn arm echt stil houden” De verpleegkundige prikte kordaat, en zat gelijk goed. Het bloed liep vlot in de buisjes, en hardop werd er geteld. Midiman ontspande langzaam terug. Toen het laatste buisje gevuld was, verscheen de schatkist met pleistertjes, stuk voor stuk versierd. Midiman koos er eentje uit de doos en de verpleegkundige hielp hem van tafel. Ik nam miniman, die maar een klein hartje had. Ik overlegde kort met de verpleegkundige dat als hij zou tegenspartelen, ik graag zou hebben dat ze gewoon zouden vasthouden en prikken. Ze knikte. Miniman slikte een paar keer, gaf zijn armpje en bleef netjes stil liggen. Zijn oogjes vulden zich met tranen, maar hij lachte dapper naar de verpleegkundige, die hem uitlegde wat ze ging doen. En hup, daar liepen de buisjes vol! Miniman riep enthousiast dat het niet echt pijn deed. Ik keek trots toe. Ook miniman koos een mooie pleister en allebei kozen ze een lichtgevend sterretje om rond de hals te hangen als beloning uit de doos. De verpleegkundigen waren oprecht trots dat het zo vlot was gegaan en bestoeften de jongens.

En ik? Ik besloot dat school voor midiman even kon wachten en ging met mijn 2 stoere kerels een fruitsapje drinken in de cafetaria :-).

En nu wachten op het resultaat…