Alles in de soep

Zucht. Steun. Klaag.

Ons leven loopt momenteel wat in de soep.

Herinner u de zieke tante. Wel, die is er nog steeds erg aan toe. Ze had een ernstige complicatie gedaan na een hartaanval en had een openhartoperatie nodig. Maar daarvoor moest het hartweefsel eerst herstellen, want anders moest de chirurg hechten in iets wat te vergelijken was met vloeipapier. In afwachten daarvan verbleef tante op de dienst intensieve zorgen van een groot ziekenhuis. Er werken – sta me toe dit te zeggen- ongevoelige irritante mensen. Hoe het afloopt voor tante is nog onduidelijk, maar één ding staat vast: ik formuleer als alles achter de rug is een schriftelijke klacht. Menselijkheid is écht ver zoek! Gelukkig bracht ze de laatste dagen vóór de operatie door op een andere dienst, waar ze wél op een menswaardige manier omgingen met haar (en met ons, lastige, stoute familie). Dinsdag ging ze plots erg achteruit, en werd de operatie gepland voor woensdag.

Die dinsdag was een helse dag. Een oom (langs dezelfde kant van de familie) had 3 weken geleden te horen gekregen dat hij longkanker had, en was dinsdag ook erg slecht geworden. We kregen te horen dat de kans erg groot was dat hij binnen de 24 uur zou overlijden. In 2 verschillende ziekenhuizen werd er dus dinsdagnacht gewaakt…

Woensdagochtend overleed oom, en vertrok tante naar de operatiekamer. Vier uur later belde de cardiochirurg me op, met de mededeling dat alles erg vlot verlopen was. Nog eens 5 uur later was hij toch ongerust over het bloedverlies en nog eens 2 uur later kwam de boodschap dat ze opnieuw naar OK ging. Om 21.00 ’s avonds kwam het bericht dat tante de operatie doorstaan had, maar dat ze erg kritiek was. Dat kwam niet als een donderslag bij heldere hemel, want er was gezegd dat er 15% overlevingskans was. Ik sliep woensdagnacht bijna op de telefoon…

Ook woensdag kwam een telefoontje dat de pleegmoeder van manlief (die ik beschouw als schoonmoeder) er ook slecht aan toe was. Zij verbleef een half jaar geleden 3 maanden lang in een ziekenhuis vlak bij ons omwille van een zware inwendige bloeding aan de dunne darm, waar ze operatief niet bij konden. Na meer dan 30 zakken bloed en 3 maanden ellende loste het probleem zichzelf op. Tot gisteren dus… Ik nam contact op met de cardioloog en hij gaf aan dat ze onmiddellijk moest stoppen met de antistollingsmedicatie en zich terug in het thuisland (lees Nederland) mocht aanmelden voor transfusie. Maar daar was geen plek. Geen plek? Ja, u fronst wellicht ook de wenkbrauwen. Als Belgen zijn we “verwend”. Vandaag werd ze opgenomen voor de zakjes bloed.

Vanochtend bleek dat tante een onrustige nacht had gehad. Ze had serieus veel medicatie nodig om haar bloeddruk op peil te houden en haar hart werd ondersteund door een ballonpomp. Alleluja… Ik ging rond 11.00 op bezoek en sprak de onsympathieke arts. Daar bleek dat ze de slaapmedicatie hadden afgebouwd om haar te laten wakker worden. En de pijnmedicatie dan? Ik deed vooral erg lastig… Ondertussen is het avond, en is haar toestand nog steeds erg kritiek en wordt ze terug in slap gehouden. Meer info kreeg ik net niet aan de telefoon. Als ik een arts wilde spreken, moest ik maar in de voor- of namiddag langskomen… Ik zou ze wel eens willen horen/zien als er iemand waar zij van houden er zo slecht aan toe is. Ik roei met de riemen die ik heb, en ga dagelijks langs. Meermaals per dag is onhaalbaar, enkele rit alleen al kost mij 40 minuten, en er zijn hier nog 3 koters en ergens loopt ook nog een man…

Het klinkt behoorlijk irreëel allemaal… Wanneer de telefoon gaat, hou ik mijn hart echt vast…