Gedichtendag met vertraging

De voorbije week moest maximan een gedicht maken voor school. Hij vertelde het tussen de soep en de patatten, en ik zag hem enthousiast schrijven. “Rijmt het?” vroeg ik hem. “Nee, dat moet niet, en ik ben minder beperkt als ik het niet laat rijmen”. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Arrogant schepsel, bedacht ik, slechte moeder als ik ben. Het gedicht stond in zijn kladschrift. Maar, het gedicht moest ook wel “in het net” geschreven worden, tegen woensdag. Dinsdagavond was hectisch, vreselijk hectisch. Ik bracht de avond in het ziekenhuis door, en manlief dweilde thuis met de kraan open. Woensdagochtend, een kwartier voor schooltijd checkte ik of maximan het gedicht in het net had gemaakt.

Nee, zucht.

Ik overtrad een regel “Ouders maken NOOIT het huiswerk van hun kind”, voor de allereerste keer in mijn carrière als moeder, en vroeg hem om zijn kladschrift. “Ik zal het snel typen voor je, en dan ben je in orde. Leg maar aan meester uit dat oom vanochtend overleden is en dat tante nu geopereerd wordt, en dat ons huishouden in de soep loopt”

Ik zag het gedicht, en las het. Ik maakte de bedenking dat mijn mannetje eigenlijk best een mooi gedicht had gemaakt. Veel tijd om er bij stil te staan was er niet, en ik typte de ziel uit mijn lijf.

’s Middags kwam hij wat teleurgesteld thuis. “Meester geloofde niet dat ik het zelf geschreven had.” Pardon? “Ik heb mijn kladschrift dan maar getoond”

Ah zo, meneer de meester, ik neem aan dat u dan toch ook vond dat hij een mooi gedicht geschreven had!

Oordeel zelf, schrijft de trotse moeder, en kopieert het gewoon uit word :-).

Verwondering

Ik ben verwonderd

Om de dingen om me

Heen, alles is zo

Ongelooflijk, zelfs

Die man daar op

De straat, of die

Poes daar in de

Boom, kijk je

Naar het nieuws,

Dan zie je van

Die mensen die

Gewonnen hebben

Met één of andere

Wedstrijd voor

Een prijs, alles

Is zo ongelooflijk

Zo verwonderend

Zo mooi, zo…zo…

Zo onmogelijk